Ο Δημήτρης Κοσκινάς μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μέλος του ΚΣΟ της ΑΡΙΣ μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη.
Από το Σεπτέμβρη και με την έναρξη της ΔΕΘ μπήκαμε στην νέα σαιζόν που είναι ξεκάθαρα προεκλογική. Πώς βλέπεις τη νέα περίοδο που ανοίγει μπροστά μας;
Κάθε φάση της ταξικής πάλης σε όλη την διάρκεια της κρίσης μέχρι και σήμερα αποτελούσε μια πρόκληση. Μια τέτοια πρόκληση αποτελεί και η σημερινή περίοδος. Αυτό δεν έχει να κάνει με τις εκλογές τόσο, όσο κυρίως με μια προσπάθεια του συνασπισμού εξουσίας να «επενδύσει» στην πλαστή έξοδο από τα μνημόνια και πάνω σε αυτό να προσπαθήσει να αφηγηθεί ένα νέο success story.
Το σχέδιο είναι με το ένα χέρι να μοιράζει ψίχουλα και με το άλλο να υφαρπάζει κομμάτια ολόκληρα από τις λαϊκές κατακτήσεις και το λαϊκό εισόδημα (βλ. υπερταμείο). Υπό αυτό το πρίσμα όμως θα προσπαθήσει να εντάξει έστω και βραχυπρόθεσμα κομμάτια του λαού στην συμμαχία του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς αποτελεί και τον κίνδυνο της περιόδου και χρειάζεται εξαιρετικά σοβαρή πολιτική δουλειά, κινηματικές πρακτικές και αποφυγή των ψευτοδιλημμάτων των εκλογών που θα τίθενται αρκετά πριν τις εκλογές σε μια προσπάθεια μετατόπισης του πραγματικού κέντρου της πολιτικής αντιπαράθεσης, το οποίο κάθε δύναμη που ανήκει στην επαναστατική-αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να θέτει. Αυτό δεν είναι άλλο από το ότι στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν βγήκαμε από τα μνημόνια αλλά τουναντίον έχουμε μπει σε μόνιμο μνημόνιο που δεν αναιρείται παρά μόνο από τον ίδιο τον λαό και όχι από καμία εκλογική διαδικασία.
Τέλος επίσης πολύ σημαντική πλευρά της συγκυρίας αποτελεί η αναταραχή στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και η όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ των βουβαλιών του παγκόσμιου καπιταλισμού, κατά τη διάρκεια των οποίων ήδη έχουν συντριβεί αρκετά βατράχια (Συρία, Υεμένη). Παράλληλα σε ότι έχει να κάνει με την επιθετική στρατηγική της ελληνικής αστικής τάξης και την σύγκρουση των συμφερόντων της με την τουρκική, η κατάσταση φαίνεται να οξύνεται και εκτυλίσσεται σε ένα πλαίσιο πολύ εύθραυστων ισορροπιών που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπούν.
Συνεπώς η συγκυρία μας αναθέτει καθήκοντα και στην αντιιμπεριαλιστική πάλη που οφείλουμε να αναβαθμίσουμε, καθώς μόνο ο λαός μπορεί να αποτρέψει τα τυχοδωκτικά σχέδια είτε για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών είτε σε κάποιον βαθμό αυτοτελώς των ηγεμονικών μερίδων του κεφαλαίου κάθε επιμέρους κοινωνικού σχηματισμού.
Ποιες είναι οι προκλήσεις και ποια θεωρείς πως πρέπει να είναι τα καθήκοντα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη νέα περίοδο;
Παρότι ήταν διαφορετικές οι συνθήκες, τόσο της ίδιας της εξέλιξης της οικονομικής κρίσης όσο και της ανάπτυξης του κινήματος, αυτό που εξακολουθεί να αποτελεί διακύβευμα από την έναρξη της κρίσης είναι η κρυστάλλινη διατύπωση ενός προγράμματος διεξόδου από αυτήν σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση που θα οδηγεί σε αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας. Προφανώς ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να το εκφράσει κανένας άλλος εκτός από έναν συγκροτημένο πολιτικό χώρο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτό που δεν κατάφερε μέχρι σήμερα είναι πάνω σε αυτό το πρόγραμμα να οικοδομήσει σχέσεις κοινωνικής εκπροσώπησης με πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και μέσα από μια διαλεκτική διαδικασία να οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά προς την χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Με αυτή την έννοια όλα τα καθήκοντα πρέπει να διαπερνώνται από αυτή την προοπτική.
Αυτή η ελλειμματική πλευρά της παρέμβασής μας δεν μπορεί να απαντηθεί στην επόμενη εκλογική μάχη μονάχα μέσα από μια προπαγανδιστική παρέμβαση στα λαϊκά στρώματα. Αν θέλουμε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ριζώσει πραγματικά στο λαό θα απαιτηθεί αναβαθμισμένη παρουσία θεωρητικά, πολιτικά, οργανωτικά και στο πεδίο του δρόμου-ειδικά στους εργατικούς αγώνες.
Δυστυχώς παρότι η παραπάνω διαπίστωση είναι κοινή σε όλα τα επίπεδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έχουν γίνει σοβαρά βήματα που θα εξασφαλίζουν αυτήν την παρουσία. Οφείλουμε όλοι οι αγωνιστές-στριες και οι οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δεσμευτούμε πάνω σε ένα σαφές σχέδιο για την πορεία μέχρι τις εκλογές που όχι απλά θα εξασφαλίζει την οργανική μας σύνδεση με το λαό αλλά και θα μας ενοποιεί βαθύτερα.
Το σχέδιο αυτό είναι: διατύπωση μιας καινούργιας γραμμής διεκδίκησης που να μεταφερθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η προσπάθεια για την ενοποίηση των συνδικαλιστικών και κινηματικών πρακτικών, ενίσχυση της αυτοτελούς παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα μέτωπα, προσπάθεια συσπείρωσης ρευμάτων και αγωνιστών (όποια υπάρχουν) στην βάση του αναγκαίου προγράμματος για την περίοδο.
Μια τέτοια πολιτική τακτική θα σημαίνει μια εντελώς άλλη πρακτική για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα την μετασχηματίσει έτσι ώστε να μπορεί να αποτελέσει πραγματικά ένα παράδειγμα διαφορετικού δρόμου για τον κόσμο της εργασίας.
Η λεγόμενη έξοδος από τα μνημόνια στα μυαλά των εργαζόμενων και της νεολαίας σημαίνει διεκδίκηση για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας λεηλάτησαν με τα μνημόνια. Είναι προφανές πως ο απλός εργαζόμενος κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Τσίπρα. Πώς μπορούμε από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να βοηθήσουμε για να ξεδιπλωθούν οι αγώνες;
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν πιστεύει ότι έχουμε βγει από την εποχή των μνημονίων. Το επικοινωνιακό πανηγύρι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει όριο ως προς την επίδρασή του στους εργαζόμενους. Είναι όμως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναδειχθεί ακριβώς αυτή η κατάσταση. Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα πρέπει να επανέλθουν στα σωματεία όλα τα αιτήματα «επαναφοράς» των κατακτήσεων της εργασίας της προ-μνημονιακής περιόδου. Τα άνοιγμα αυτών των διεκδικήσεων θα μπορέσει να λειτουργήσει τόσο αποκαλυπτικά ως προς τις προθέσεις της κυβέρνησης, όσο και συσπειρωτικά για τις μάζες των εργαζόμενων που θέλουν να αντισταθούν στην λαίλαπα της μόνιμης επιτροπείας.
Πρέπει να γίνει σαφές πως ξεπέρασμα της κρίσης για την αστική τάξη, είναι διατήρηση και βάθεμα της υποτέλειας της εργατικής τάξης, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ακόμα μεγαλύτερες διευκολύνσεις για το κεφάλαιο, ρατσισμός και θυσία των λαϊκών αιτημάτων στην κούρσα των ανταγωνισμών του Αιγαίου. Αυτή η πολιτική γραμμή μπορεί να γίνει κτήμα των εργαζομένων και να τους οδηγήσει σε πλήθος διεκδικητικών αγώνων.
Στοίχημα για την επόμενη περίοδο θα αποτελέσει παράλληλα η ενοποίηση αυτών των αγώνων και η αποφυγή του κατακερματισμού τους που θα δώσει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να ελιχθεί στην λογική του διαίρει και βασίλευε.
Σε όλη την Ευρώπη βλέπουμε την άνοδο της ακροδεξιάς που στοχοποιεί πρόσφυγες και μετανάστες. Ποια πιστεύεις πρέπει να είναι η απάντησή μας τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και διεθνώς;
Ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο που όχι μόνο ενισχύεται από την κρίση, αλλά παράλληλα αποτελεί και επιλογή των κυρίαρχων τάξεων για να διοχετευθεί τμήμα της λαϊκής αγανάκτησης. Η επίθεση στον αδύναμο, η περιθωριοποίηση του διαφορετικού, η εύρεση εξιλαστήριων θυμάτων, η διαίρεση της εργατικής τάξης σε «ξένους» και «δικούς μας» είναι όπλο των ισχυρών απέναντι στους αγώνες της εργατικής τάξης.
Υπό αυτό το πρίσμα χρειάζεται μια διπλή προσπάθεια, αφενός ανάδειξης του φαινομένου του ρατσισμού στην πραγματική του διάσταση και ένταξής του στα πλαίσια της επιθετικής στρατηγικής του κεφαλαίου και αφετέρου η αυτοτελής αντιφασιστική δράση που θα έχει και πολιτικό και ακτιβιστικό σκέλος. Σε όλο αυτό το φάσμα θα πρέπει να μπαίνει η λογική ενός πλατιού αντιφασιστικού/αντιρατσιστικού μετώπου που θα έχει όμως κάποιες βασικές αρχές σε ότι έχει να κάνει με το ποιες είναι οι δυνάμεις που μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό. Βασικός διαχωρισμός είναι να αναγνωρίζεις ότι ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο γεννάνε τον ρατσισμό και να μην περιορίζεσαι απλά στα πλαίσια μιας ουμανιστικής διεκδίκησης.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, σημαντικό στοιχείο αποτελεί από τη μια η αυτοτέλεια της άρθρωσης ενός αντικαπιταλιστικού/αντιφασιστικού λόγου, που θα βάζει τον αντίπαλο –τον καπιταλισμό, το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό– με ξεκάθαρο τρόπο απέναντι χωρίς να υποστέλλει σημεία κριτικής για χάρη εφήμερων συμμαχιών. Από την άλλη, αντλώντας και κρίσιμα διδάγματα από την ιστορία, θα πρέπει να αποφευχθούν στοιχεία μιας λογικής η οποία θα αναγνωρίζει την δυνατότητα να αντιπαρατεθεί στον φασισμό μόνο σε μια επαναστατική γραμμή, καταλήγοντας έτσι να την απομονώνει.
Τέλος πολύ σημαντικό καθήκον είναι η αντίδραση στον πόλεμο και η συγκρότηση αντιπολεμικού/ αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, τόσο γιατί θα αναδείξει ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι της «γης οι κολασμένοι» καθώς και τις αιτίες των ξεριζωμών τους. Εν τέλει αν δεν σταματήσουν οι πολεμικές αναμετρήσεις στην Μέση Ανατολή και η βάρβαρη εκμετάλλευση των λαών της Αφρικής είναι αδύνατον για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες να επιβιώσουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες. Ζώντας άλλωστε στην πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, τα διεθνιστικά καθήκοντα έχουν προτεραιότητα και ως κρίσιμο στοιχείο στην πάλη για ειρήνη στην ίδια μας την περιοχή και τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου