Από Αριστερή Συσπείρωση
ΣΕ ΤΡΟΪΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ ΛΕΜΕ ΟΧΙ
Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΓΙΑ ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΕΕ & €
ΟΧΙ ΣTH ΣΥΜΦΩΝΙΑ, ΕΕ ΚΑΙ €, ΣΕ ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ, ΣΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
• Μετά την πεντάμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, ο
λαός βρίσκεται μπροστά σε μία νέα κατάσταση. Το τανγκό κυβέρνησης και
τρόικας, απέδειξε ότι η παραμονή στο € και την ΕΕ, η διαπραγμάτευση με
το ΔΝΤ και τον "ευρωπαίο φίλο" της ΕΚΤ σημαίνουν μόνο, μνημόνια, φτώχεια
ανεργία και λιτότητα. Η ρήξη μαζί τους εντός € και ΕΕ , σημαίνει
κλειστές τράπεζες και ουρές στα ΑΤΜ, άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ,
εκβιασμούς από τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους και τους εθνικούς
εργολάβους. Όλοι όσοι θησαύρισαν πάνω στην εργασία του λαού και τη
δημόσια περιουσία, αφού πρώτα χρησιμοποίησαν τις τράπεζες για τη
χρηματοδότηση με θαλασσοδάνεια των επιχειρήσεών τους, φυγάδευσαν τα
κέρδη τους σε φορολογικούς παράδεισους λίστες και κρυφούς λογαριασμούς,
σπεύδουν να κηρύξουν στάση πληρωμών σε μισθούς και υποχρεωτική άδεια και
αργία στους εργαζόμενους. Εκβιάζουν το λαό για την πλήρη υποταγή στα
συμφέροντά τους, την πλήρη αποδοχή του μονόδρομου, λιτότητα, φτώχια,
ανεργία, καταδίκη σε κοινωνική εξαθλίωση, ακόμα και δήμευση των
μικροκαταθέσεων
• Ωστόσο, παρά τα μνημόνια και τις συνεχείς επιθέσεις σε κοινωνικές
δαπάνες και εισόδημα των εργαζομένων και συνταξιούχων, το χιλιοπληρωμένο
χρέος όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά αυξήθηκε. Ως αποτέλεσμα, η τρόικα
απαιτεί περαιτέρω περικοπές και μέτρα με συνολικό κόστος την κλοπή περί
των 10-11 δις € από το λαϊκό εισόδημα τα επόμενα δύο χρόνια. Η πρόταση
της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ως αντιστάθμισμα στην απαίτηση των δανειστών
δεν απέχει παρά μερικά εκατομμύρια, εγκαταλείποντας τις εξαγγελίες για
το τέλος της λιτότητας, και αποφασίζοντας να επιβάλει σκληρή λιτότητα
για τους εργαζόμενους και ανέργους, καθώς και ξεπούλημα της δημόσιας
περιουσίας για την εξυπηρέτηση των πιστωτών και την κερδοφορία των
ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων. Η πρώτη επιλογή της κυβέρνησης
δεν ήταν και δεν είναι το δημοψήφισμα και η ρήξη, αλλά η εφαρμογή μιας
ηπιότερης λιτότητας ενός νέου μνημονίου. Για αυτό το λόγο
χρησιμοποίησε τα αποθεματικά των ταμείων και του κράτους για να πληρώσει
τις δόσεις αντί να ενισχύσει τις κοινωνικές δομές και να πολεμήσει την
ανεργία, επέτρεψε τη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, συνέχισε τη μείωση
του λαϊκού εισοδήματος, υποχωρώντας σε όλες τις εκλογικές δεσμεύσεις και
τις προγραμματικές της θέσεις, μεταθέτοντας στο απροσδιόριστο μέλλον τα
μέτρα επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων, προσλήψεων, αυξήσεων σε
μισθούς και συντάξεις, μείωσης της φορολογίας των εργαζομένων.