Σκέψεις Σχετικά με το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών ...
Να σκεφτούμε τα εξής:
1. Η κατασκευή ιδιωτικού χρέος αποτελεί επέκταση, αλλά και ειδική διαδικασία μεταφοράς των υποχρεώσεων εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους απέναντι στην διεθνή τοκογλυφία, με τη συνέργια των κυβερνήσεων, των μνημονίων και των δημοσιολόγων απολογητών τους.
2. Το ιδιωτικό χρέος δεν προκύπτει, αλλά κατασκευάζεται. Η αποπληρωμή του δεν είναι μια απλά μια λογιστική διαδικασία, αλλά μια συνθήκη που προκαλεί αντιδραστικές κοινωνικές αλλαγές. Οι τράπεζες δανείζουν με τοκογλυφικό επιτόκιο 6 ή 7 φορές πάνω από την τιμή που αγοράζουν χρήμα από την ΕΚΤ, εξετάζοντας όχι μόνο την πιστοληπτική ικανότητα, αλλά το Ε9 του δανειολήπτη. Πρέπει να δανείζουν, αλλιώς θα καταρρεύσουν. Η εφορία αυξάνει συνεχώς και περισσότερο την φορολογία, όταν ταυτόχρονα συρρικνώνεται συνεχώς και περισσότερο το εισόδημα.
Το ίδιο συμβαίνει και με το ΤΣΜΕΔΕ. Ενώ έχουν κατακρεουργηθεί τα εισοδήματα των μηχανικών οι εισφορές των μηχανικών παραμένουν σταθερά υψηλές. Όσο περισσότερο κάθε συνάδελφος αδυνατεί να πληρώσει τις εισφορές του, τόσο μεγαλύτερες και οι προσαυξήσεις που οικοδομούν το ασφαλιστικό του χρέος.
3. Οι τράπεζες γνωρίζουν ότι το επιτόκιο δανεισμού δεν καθιστά την αποπληρωμή του δανείου πιθανή, η εφορία γνωρίζει ότι η αύξηση της φορολογίας δεν βοηθά τα δημόσια έσοδα, τα ταμεία γνωρίζουν ότι τσακίζοντας τους ασφαλισμένους δεν διασφαλίζεται η βιωσιμότητα τους. Ακόμα και αν ο πιστωτικός κίνδυνος με κάποιο μαγικό τρόπο εξαφανιζόταν, ακόμα και αν όλοι οι δανειολήπτες, οι φορο-οφειλέτες, οι εισφορο-οφειλέτες ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις τους, το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς ίδιο με το να μην πλήρωναν ούτε 1 €.
Οι τράπεζες δεν θα δάνειζαν με ούτε 0,5% λιγότερο επιτόκιο, τα δημόσια οικονομικά θα βυθιζόταν σε ένα ακόμα τοκογλυφικό δανεισμό (συμβαίνει από το 1826), τα ταμεία θα ξανα- έχαναν τα αποθεματικά τους (δομημένα ομόλογα, χρηματιστήριο κλπ).
Οι τράπεζες, η εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία αποτελούν κρίκο στην ίδια αλυσίδα κατασκευής χρέουςμε στόχο το στραγγαλισμό του λαϊκού εισοδήματος και την εξάλειψη του φαινομένου της ιδιόκτητης κατοικίας (που αποτελεί και πανευρωπαϊκή εξαίρεση).
4. Ο ίδιος ο κ. Βρούτσης το διατυπώνει στην Υπουργική Απόφαση 23794, 5/8/ 2013, ερμηνευτική του ν.4127/2013 που θεσμοθετεί το ΚΕΑΟ: «…Η δημιουργία του Κέντρου αποτελεί μνημονιακή δέσμευση που έχει αναλάβει η χώρα μας, από την υλοποίηση της οποίας έχουν προσδιοριστεί συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα. Αποτελεί το πρώτο βήμα μίας μεταρρύθμισης με τελικό στόχο την πλήρη ενσωμάτωση των εσόδων των ασφαλιστικών Οργανισμών στη φορολογική διοίκηση και την ενοποίηση της διαδικασίας είσπραξης φορολογικών και ασφαλιστικών οφειλών μέχρι την 1/7/2017…» (και των τραπεζικών θα μπορούσε κανείς να προσθέσει…).
5. Το ΚΕΑΟ δεν αγγίζει τις μεγάλες τρύπες του ΤΣΜΕΔΕ, τα χρέη του Δημοσίου, το κούρεμα, τις εργοδοτικές εισφορές για τους μισθωτούς (που αρκεί να είναι εντάξει με το ΙΚΑ για να έχουν ασφαλιστική ενημερότητα), τις εργοδοτικές εισφορές που χάνονται από τους «οιονεί μισθωτούς» με μπλοκάκι.
Ακριβώς επειδή το ΚΕΑΟ δεν αποτελεί εργαλείο εξασφάλισης της βιωσιμότητας των ταμείων, αλλά όργανο εξόντωσης των μοναδικών που εισφέρουν στα ασφαλιστικά έσοδα, των εργαζομένων, δεν υπάρχει κανένα πεδίο σύνθεσης, συζήτησης, ή τροποποίησης σε ότι αφορά τους όρους εφαρμογής του από το ΕΤΑΑ ή το ΤΣΜΕΔΕ.
Αυτό έχει απαγορευτεί θεμελιωδώς ως δυνατότητα όχι μόνο για όσους ευελπιστούν σε μια διαχείριση και εκλογίκευση της εισφορο-εισπρακτικής διαδικασίας π.χ. με ένα καλύτερο όριο από τα 5.000 € ή με κριτήρια εξαίρεσης των ευπαθών κοινωνικών ομάδων από το ΚΕΑΟ. Έχει απαγορευτεί ως δυνατότητα στην ίδια τη συντεταγμένη πολιτεία.
Αυτό θα προϋπόθετε όχι «άλλη» διαχείριση, αλλά την άλλη πολιτική εξουσία.
6. Ο ίδιος ο Νόμος 4127, προβλέπει γρήγορη εφαρμογή, μαζική υπαγωγή, καμιά δυνατότητα εξόδου:«…μετά τη διαβίβαση στο Κ.Ε.Α.Ο. των ληξιπροθέσμων οφειλών κάθε είδους διοικητική ή δικαστική αμφισβήτηση που ασκείται ενώπιον των οικείων Ασφαλιστικών Οργανισμών ή Δικαστηρίων δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα…».
7. Μόνη λύση είναι ο νόμος να μείνει στα χαρτιά, να μην φύγει από το ΤΣΜΕΔΕ και το ΕΤΑΑ καμιά βεβαίωση οφειλής για κανένα ασφαλισμένο. Να εμποδιστούν οι προβλεπόμενοι φορείς υλοποίησης να εκτελέσουν το νόμο. Είναι καθαρά θέμα πολιτικού συσχετισμού. Αν δεν καταφέρουμε να σηκώσουμε τους άμεσα πληττόμενους από τους καναπέδες, θα χάσουμε.
8. Επειδή λοιπόν όντως οι κινητοποιούμενοι είμαστε ανθυποσύνολο των πληττόμενων, προκειμένου να μην υλοποιηθεί το ΚΕΑΟ, ή να υλοποιηθεί «λιγότερο», μας προτείνεται και ο δρόμος του βυθίσματος μέσα στη διαχείριση.
Θυμηθείτε ότι όταν Γαμβρίλης, Βασιλείου, Στασινός ψήφιζαν υπέρ της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών του Ν.3986/11 στην ΔΕ/ΕΤΑΑ, στις 23.08.2012, ισχυρίζονταν ότι το έκαναν για να υπάρχει η αναγκαία διοικητική πράξη κατά της οποίας θα μπορούσε το ΤΕΕ να προσφύγει !!!! Πρόκειται λοιπόν να μας ζητηθεί να ανεχθούμε νέες «φαινομενικά» φιλοκυβερνητικές στάσεις, αλλά στην πραγματικότητα, «φιλο-κινηματικές» ντρίπλες. Αναμενόμενο και λογικό από την πλευρά του ΤΕΕ, εντελώς έξω από την δική μας πολιτική κατεύθυνση.
9. Διαχείριση στο επίπεδο του ΤΣΜΕΔΕ και του ΤΕΕ δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε, δεν το ελέγχουμε, δεν τους εμπιστευόμαστε. Άλλο να επικαλούμαστε την αυτοτέλεια του ΕΤΑΑ έναντι της κυβέρνησης και την αυτοτέλεια του ΤΣΜΕΔΕ έναντι του ΕΤΑΑ για να κερδίσουμε χρόνο, και άλλο να τους αντιμετωπίζουμε ως δυνάμει συμμάχους εφαρμογής μια άλλης εισφορο-εισπρακτικής πολιτικής.
Το ΤΣΜΕΔΕ ακόμα και να ήθελε, δεν μπορεί να εφαρμόσει μια ασφαλιστική πολιτική διαφορετική από αυτή της Κυβέρνησης. Εντάσσεται με τις αντιφάσεις του, σε έναν ενιαίο μηχανισμό δημόσιας διοίκησης. Η διαπίστωση αυτή δεν αφορά στα πρόσωπα ή στις προθέσεις τους, αλλά στην δομή και τη φιλοσοφία του ασφαλιστικού συστήματος και των νόμων που το διέπουν. Το ασφαλιστικό σύστημα λειτουργεί ως ένας επιπλέον μηχανισμός συσσώρευσης κεφαλαίου που προέρχεται από την απομείωση του μισθού και αποτελεί εφεδρεία – άμυνα ρευστότητας για το τραπεζικό σύστημα και την δημοσιονομική τοκογλυφία κράτους – δανειστών. Η πρόνοια και η περίθαλψη που προσφέρει σήμερα είναι τόσο ελάχιστη ίσα-ίσα για να δικαιολογεί κοινωνικά την αναγκαιότητα καταβολής των εισφορών.
10. Η αξιοποίηση του ΤΕΕ στην επικοινωνία, διάδοση και μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων που καλούν η Ανοιχτή Συνέλευση και τα Σωματεία του κλάδου, αποτελεί τακτική επιλογή μας, αν και πολιτικά κοστοβόρα. Η αντίθεση του ΤΕΕ προς την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και το ΚΕΑΟ (στην οποία και εμείς έχουμε συμβάλλει) λειτουργεί ταυτόχρονα και ως πλυντήριο για πλήθος επιλογών και πολιτικών που στρέφονται απέναντι στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των μηχανικών και της κοινωνίας:
- η μετατροπή των μηχανικών σε φοροεισπάχτορες της τρόικας (αυθαίρετα, ΚΕΝΑΚ)
- η συνεχής προσπάθεια να τεθούν «πιστοποιήσεις» και φραγμοί στο επάγγελμα
- η αιμορραγία του ΤΣΜΕΔΕ προς την Τράπεζα Αττική
Συνεπώς, ο λόγος και ο ρόλος του ΤΕΕ στις κινητοποιήσεις πρέπει να μένουν στη «γαλαρία».
Και ένα ερώτημα:
Ενδεχόμενη βελτίωση του εκτρώματος του ΚΕΑΟ (π.χ. όριο μεγαλύτερο των 5.000€, υιοθέτηση κοινωνικών και εισοδηματικών κριτηρίων) τροφοδοτεί ή αποθαρρύνει τον κοινωνικό αυτοματισμό ?
