Sleepwalker #26

Από: http://sawbiz.gr
Έχει περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μας ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου τα μάτια όλων μας έχουν δει ένα σωρό τραγελαφικά πράγματα..Τραγελαφικό είναι να στερείς από τη χώρα της δημοκρατίας και του πνεύματος τη δυνατότητα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης καταστρέφοντας ό,τι έχει απομείνει από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι απαράδεκτο να απολύεις εργαζομένους όπως επιχειρείται με τους διοικητικούς του ΕΚΠΑ και με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, όπως και το να νομίζεις ότι μπορείς να σώσεις τον τόπο μένοντας στο ευρώ... Και παράλληλα η δικιά σου και η δικιά μου οθόνη μαυρίζει όλο και περισσότερο... Σκεφτόμουν ότι μετά την κατάληψη της ΕΡΤ από τις δυνάμεις των ΜΑΤ δεν έχει νόημα να γράψω, αλλά από την άλλη το μουσικό σχήμα το οποίο θα παρουσιάσω σήμερα έβγαλε ένα δίσκο που για μένα θα είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους της χρονιάς που φεύγει. Για να μην παρεξηγηθώ, αυτό οφείλεται τόσο στη μουσική αλλά και στο ότι επιτέλους βγήκε μια δημιουργία της post rock σκηνής η οποία περιγράφει το κλίμα της εποχής μας, τη μαυρίλα των καιρών μας, την ανελευθερία αλλά και το φασισμό που επικρατεί γύρω μας και μας μετατρέπει σε αγρίμια. Και πώς να μην γίνεις όταν σου στερούν όλους τους
οικονομικούς όρους για να είσαι άνθρωπος; Σήμερα λοιπόν, το Sleepwalker ξεκινά το αφιέρωμα στα συγκροτήματα της ελληνικής post rock σκηνής με τους 2L8. Μια κολεκτίβα από τις πιο παλιές στην εγχώρια σκηνή, μαζί με τους μυθικούς “2 by bukowski” και της οποίας ο νέος δίσκος “Η κλωστή” είναι ένα δριμύ κατηγορώ σε αυτή την εποχή!
Για μια πληρέστερη δισκοκριτική του νέου δίσκου των 2l8 υπάρχει το εξαιρετικό κείμενο του συντάκτη του SawBiz.gr, Βασίλη Μπέκα που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Από το 2005 με την κυκλοφορία του “Armed Angels, Frustated Youth the art of self Deceit and Music Industry”, το εισαγωγικό κομμάτι του οποίου ακόμα με στοιχειώνει, ξεκινά μια ατελείωτη εξελικτική πορεία που θα οδηγήσει σε πολλές διαφορετικές δημιουργίες, θα εμπλέξει ένα σωρό ανθρώπους γύρω από την κολεκτίβα και θα χαρίσει μια σειρά εμπειρίες στους ακροατές, αφού αναμφίβολα οι 2L8 είναι μια πολυπληθής μουσική κολεκτίβα η οποία χαρίζει συγκλονιστικές στιγμές θεατρικού και μουσικού χαρακτήρα με ιδιαίτερα λυρικά στοιχεία! Για μένα όμως χωρίς αμφιβολία έχεις να κάνεις με κάτι πρωτοπόρο, αφού έχει εκείνο το στοιχείο του post rock που λείπει από τα νέα σχήματα, δηλαδή την αμφισβήτηση της ήδη υπάρχουσας κατάστασης και την εξέλιξη μέσω του πειραματισμού. Σε μια εποχή που το post rock έχει κολλήσει στη μουσική των explosions in the sky, οι 2L8 έμπρακτα συνεχίζουν να αποδεικνύουν ότι διαθέτουν τα στοιχεία που οφείλει να έχει ένας μετά-ροκ καλλιτέχνης. Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τη μουσική των 2L8 με συμβατικούς όρους ακριβώς διότι οι ίδιοι δείχνουν να έχουν γραμμένη αυτή τη λογική. Η μουσική τους είναι ένας πολυσυλλεκτικός χώρος με βαριά riff, punk λογικές, θόρυβο, καλογραμμένες αρμονίες, πύρινους στίχους, απλά ακόρντα που σε στροβιλίζουν και μελωδίες ελάσσονες που συχνά σου βγάζουν ένα αίσθημα αναζήτησης μια λύσης σε όση τραγικότητα βιώνουμε γύρω μας. Και το ηχόχρωμά τους όμως είναι πολυσυλλεκτικό αφού χρησιμοποιούν πλήθος εγχόρδων, κάτι που όλα αυτά τα χρόνια το διαπιστώνει κανείς είτε ακούγοντάς τους είτε βλέποντάς τους επί σκηνής. Ειλικρινά η χαρά μου για το νέο τους δίσκο είναι μεγάλη διότι ακούγεται κατά τη γνώμη μου μόνο ολόκληρoς και όχι αποσπασματικά. Κάθε ένα κομμάτι είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να σε εισάγει στο επόμενο, λογική που διατηρείται και από τον προπέρσινο δίσκο τους. Επίσης, άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι τόσο ο τωρινός, όσο και ο προηγούμενος δίσκος βγήκαν μέσω της χρηματοδότησης από τους ακροατές τους. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τις περιοδείες ,την ατελείωτη μουσική αλλά και τη συνεπή τους στάση να μην έχουν όρια, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να δείξει ότι η ιδέα των 2L8 που ξεκίνησε στο μυαλό του Kώστα Βοζίκη, έχει πια πάρει για τα καλά σάρκα και οστά.. Και οι ιδέες είναι αληθινές όταν καταπιάνονται με την πραγματικότητα και πηγάζουν από αυτή. Διότι το post rock δημιουργήθηκε σαν είδος και από τη φύση του είναι τέτοιο που αμφισβητεί πράγματα. Δεν του ταιριάζει η στατικότητα και η έλλειψη άποψης για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ευτυχώς “Η κλωστή” περιγράφει όσα βιώνουμε τώρα και κατά τη γνώμη μου κινείται στη λογική και του “ New Battles, without honour and humanity” που ήδη έθιγε σε ένα βαθμό την ανελευθερία γύρω μας.

Το υπόλοιπο 'Αρθρο ΕΔΩ