ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ ΙΟΝΙΑ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η σχέση του τοπικού με το γενικό και οι «καραμέλες» των αυτοδιοικητικών εκλογών
Με τις αερολογίες του “success story”, της εξόδου στις αγορές, του πρωτογενούς πλεονάσματος, των κοινωνικών μερισμάτων, δεν θεραπεύεται η κοινωνική απόγνωση και δεν ξεχνιέται η λαϊκή οργή. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κυβερνόντες, που κατ’ εντολήν του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου συνεχίζουν την σχεδιασμένη και μεθοδική καταστροφή της χώρας και τη φτωχοποίηση των λαϊκών τάξεων και μέρους των μεσαίων. Τι να πουν, λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές; Ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Ότι το ευρώ εξασφαλίζει την ευημερία των εργαζομένων; Ότι οι μεταρρυθμίσεις τους kαι τα μνημόνιά τους εγγυώνται ένα καλύτερο μέλλον; Ότι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και η ολοένα και πιο ωμή καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας έχουν κάνει πιο «ευρωπαίους»;
Αποφεύγοντας να απαντήσουν στα καυτά ερωτήματα της συγκυρίας, οργανώνουν μια καλά ενορχηστρωμένη εκστρατεία αποπροσανατολισμού. Υψηλόβαθμοι και χαμηλόβαθμοι παράγοντες, παραγοντίσκοι και παρατρεχάμενοι, με τη σταθερή βοήθεια της συστημικής διανόησης και των ΜΜΕ, κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την λέξη «ανάπτυξη». Μιλούν ακατάπαυστα για «έργα» που θα «αλλάξουν την όψη» της περιφέρειας και του δήμου και για την αναγκαιότητα να υποστηριχθούν «νέα» πρόσωπα, «δραστήριοι» άνθρωποι που διαθέτουν «γνώση των τοπικών ζητημάτων», «αγαπούν τον τόπο τους» και προπάντων είναι «ανεξάρτητοι από κόμματα». Μερικές φορές, μάλιστα, καταφεύγουν και σε τοπικιστικές κορώνες για το κακό «αθηνοκεντρικό» κράτος και τα «προαιώνια δίκαια» της περιοχής τους- κάτι ανάμεσα σε κακοξινισμένη μικρογραφία εθνικισμού και άτακτη υποχώρηση στην εποχή πριν τη δημιουργία του εθνικού κράτους. Το γεγονός, ότι η συντριπτική πλειοψηφία, όσων εκφωνούν τους σχετικούς «δεκάρικους», προαυλίζεται σταθερά στις κομματικές μάνδρες των κυβερνήσεων του μαύρου μετώπου ή σιτίζεται στα πρυτανεία κεντρικών και τοπικών μεγαλοεργολάβων, «ξεχνιέται» επιμελώς.
Όλη αυτή η χορεία των καλοθελητών καταλαμβάνεται από «ιερή οργή» μόλις κάποιος «παλαιολιθικός- συντεχνιακός- λαϊκιστής» τολμήσει να επισημάνει το αυτονόητο: είναι δυνατόν να υπάρξει η παραμικρή βελτίωση στη ζωή και στην καθημερινότητα της πλειοψηφίας του πληθυσμού σε τοπικό επίπεδο, ενόσω στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό καλά κρατούν και παιανίζουν οι μπάντες των μνημονίων, της αποπληρωμής του χρέους, της πάση θυσία παραμονής στο ευρώ και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων; Είναι δυνατόν να αναιρεθεί ο βασικός για τη λειτουργία της φύσης και της κοινωνίας νόμος της υπαγωγής του τοπικού/ μερικού στο γενικό, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν και πάλι τα ψηφαλάκια τους οι (δεξιοί και αριστεροί) ψάλτες του δόγματος «ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο μόνος εφικτός»;
Μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται μια επιχείρηση ανακύκλωσης των χειρότερων (από πολιτική αλλά και ηθικοί άποψη) καταλοίπων της υπάρχουσας πολιτικής τάξης πραγμάτων, που φαίνεται να αποσυντίθεται γοργά. Το πολιτικό αυτό προσωπικό, εναγώνια, προσπαθεί να ενταχθεί στις δομές της επόμενης μέρας. Κι αν στο μικροεπίπεδο της επαρχιακής κοινωνίας οι προσπάθειες αυτές προκαλούν μερικές φορές και το γέλιο (μοιάζουν άλλωστε με καραγκιοζιλίκια), σε γενικότερο επίπεδο δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα- αν βέβαια καταφέρουν να πείσουν (για μια ακόμα φορά) των ψηφοφόρο, που για χίλιους γενικότερους και προσωπικούς λόγους βρίσκεται ήδη σε σύγχυση.
Αυτοί που κάρφωσαν μια ολόκληρη κοινωνία «στο ξύλο του σταυρού» κατηγορούν εμάς που τους αμφισβητούμε ότι χρησιμοποιούμε «ξύλινο λόγο». Θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν απτόητοι την παράστασή τους, αλλάζοντας μάλιστα και τα κοστούμια στα διαλείμματα;
Είναι καιρός οι θεατές να γίνουν σκηνοθέτες. Μετά τις εποχές των κρίσεων όλα αλλάζουν ριζικά. Είναι στο χέρι μας να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα στο κόσμο του αύριο: τη σφραγίδα του κόσμου της εργασίας και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου