Βαθύτερη εμπλοκή με τις λαϊκές τάξεις

 

 Από Αριστερή Συσπείρωση

του Δ. Κοσκινά. Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ στις 27/9/2015.

Μετά τις εκλογές και τα παρόμοια ποσοστά με εκείνες του Γενάρη, το πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σημαντικά αναδιαρθρωμένο. Μετά από μια περίοδο περίπου 7 μηνών όπου οι πολιτικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκαν και μαζί με αυτές υποχώρησαν και οι λαϊκές προσδοκίες κλείνει ένας κύκλος όπου εκλογικά σφραγίζεται με την επιβολή της ρεάλ πολιτίκ.

Έτσι, ο νέος κοινοβουλευτικός συσχετισμός είναι απόλυτα ταυτισμένος με την αστική στρατηγική παρά τις όποιες διαχειριστικές διαφορές σε επιμέρους ζητήματα και υπόσχεται την επιβολή του μνημονίου με κάθε κοινοβουλευτικό άθροισμα και συνολικά απέναντι στην λαϊκή αντίσταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται ήδη από την προεκλογική περίοδο ως ο κύριος πυλώνας εφαρμογής των μνημονίων ολοκληρώνοντας το φιλελεύθερο μετασχηματισμό του και υποστηρίζεται από το σύνολο των αντιδραστικών μηχανισμών ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, την εγχώρια μιντιακή ολιγαρχία και καθεστωτικές παραδοσιακές αστικές δυνάμεις. Η ΝΔ προετοιμάζεται για την επόμενη φάση διακυβέρνησης και ο χώρος που εκφράζεται από ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντη αποτελούν συντελεστή ασφαλείας στο πολιτικό σύστημα.
Σταθερή διαφοροποίηση αποτελεί το ΚΚΕ, χωρίς όμως να επιδεικνύει δυναμική κινήματος και καθοριζόμενο συνεχώς από κινήσεις ενσωμάτωσης και κοινωνικής υπομονής μέχρι τη λαϊκή εξουσία.
Η ΧΑ είναι το αποτέλεσμα νομιμοποίησης από το κράτος και προστασίας από το κεφάλαιο της φασιστικής ιδεολογίας και πρακτικής, της αξιοποίησης στη συγκυρία ενός ιστορικού φασιστικού/ακροδεξιού ρεύματος στην Ελλάδα, της αδυναμίας της αριστεράς να παρέμβει με συνέπεια, δύναμη και προοπτική στα κατώτερα και χειμαζόμενα από τη κρίση λαϊκά στρώματα. Παίζει ένα διπλό ρόλο για το αστικό πολιτικό σύστημα, του μπαμπούλα και της «αντισυστημικής εναλλακτικής» λύσης ταυτόχρονα και για αυτό απολαμβάνει ασυλία.
Ο προσανατολισμός της λαϊκής ψήφου δεν είναι τυχαία, έχει κοινωνικές και πολιτικές ρίζες που σχετίζονται με την εκπροσώπηση κοινωνικών συμφερόντων και στρωμάτων μέσα από το κράτος, το εμπόριο ελπίδας και προσδοκιών ελλείψει άμεσης εναλλακτικής, το φόβο χειμαζόμενων τμημάτων όπως οι συνταξιούχοι, τη σύνδεση της επιβίωσης μικροαστικών στρωμάτων με την ανάπτυξη της αστικής τάξης και τα πακέτα ελεημοσύνης της ΕΕ.
Στο πλαίσιο αυτό, η ΛΑΕΝ δε κατάφερε να αποτυπώσει παρά μέρος του «ΟΧΙ μέχρι τέλους», ενώ με την πεισματική αναπαραγωγή των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων μηνών διακυβέρνησης, συνέβαλε τελικά στην ενίσχυση του διαχειριστικού ρεύματος προς όφελός του.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα. Την αλλαγή σχεδίου από οργανώσεις και την προσχώρησή τους στη ΛΑΕΝ, την εσωστρέφεια στην παρέμβαση, την αδυναμία μας να εκφράσουμε σχέδιο άμεσης εξόδου για τα λαϊκά στρώματα, να αποτυπώσουμε (όχι ότι δεν επιχειρήθηκε) όψεις του προγράμματος με κοινωνικές μάχες και μέσα από αυτές να δειχθεί ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση, των εργατικών λαϊκών τάξεων. Παρά τις αδυναμίες και το συνηθισμένο αποκλεισμό από τη δημόσια αντιπαράθεση, η αύξηση ποσοστού και ψήφων, αναδεικνύουν τη σχετική αναγνώριση μιας επίμονης σύγκρουσης με τα μνημόνια και τους εκφραστές τους ΕΕ - ΔΝΤ και βάζουν παρακαταθήκη για το σχηματισμό μιας δυναμικότερης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι ωστόσο αυτονόητο, ότι 46.000 ψήφοι δεν αποτυπώνουν για τα λαϊκά στρώματα ορατή εναλλακτική επιλογή και δεν αποτυπώνει σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης.

Ιδιαίτερα, θα πρέπει να σκύψουμε πάνω από το ζήτημα της αποχής. Οι διαχειριστικές αυταπάτες που καλλιεργεί συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η προδοσία του «ΟΧΙ», η νίκη του αστικού μπλοκ παρά τη δυναμική του δημοψηφίσματος, η μετάθεση του ΚΚΕ και η αναπαραγωγή του "προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τέλους" από τη ΛΑΕΝ, τροφοδότησαν την αποχή. Καθοριστική ήταν και η απουσία ενός εναλλακτικού σχεδίου που θα δίνει για τη νεολαία διέξοδο από την ανεργία, τη μετανάστευση και το περιθώριο. Παράλληλα, είναι επίσης εμφανές το κενό της ύπαρξης ενός πολιτικού φορέα που να εκφράζει μια κοινωνική συμμαχία λαϊκών εργατικών στρωμάτων, να αντλεί δυναμική από το «ΟΧΙ» και να δείχνει έτοιμος να καθοδηγήσει τη μάχη για την απαλλαγή από τα μνημόνια, την ανεργία και την εξαθλίωση.
Η αποχή μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για την αντικαπιταλιστική αριστερά. Εκφράζει ένα ρήγμα στην διαχειριστική ενσωμάτωση και αναδεικνύει την απουσία συλλογικού οράματος κυρίως για τη νεολαία.
Ωστόσο, δε μεταφράζεται σε αμφισβήτηση από τα αριστερά και με όρους κινήματος και ενέχει τον κίνδυνο μετατροπής σε κατακερματισμένη αδρανή μάζα στο δρόμο της εξατομίκευσης, της μετανάστευσης, της απαξίωσης, καθιστώντας την το επόμενο κοινωνικό φράγμα σε κάθε συλλογικό ανατρεπτικό σχέδιο. Για την αξιοποίηση του ρεύματος αυτού, θα πρέπει να αναδειχτεί ένα συλλογικό όραμα που πολιτικά θα έχει στον πυρήνα τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους αντιδραστικούς μηχανισμούς και ολοκληρώσεις του στο σήμερα, θα στοιχίσει ρεύματα και αναζητήσεις και θα αποτελεί τον πόλο που παλεύει για ειρήνη, αξιοπρέπεια και δουλειά.
Σε αυτό το δρόμο δε θα επαναλάβουμε αποτυχημένες προσπάθειες του παρελθόντος που ήταν αποτέλεσμα εσωτερικών ισορροπιών και λανθασμένης αντίληψης για τη συγκρότηση πολιτικών μετώπων με πανεθνική κοινωνική απεύθυνση, για αυτό και διερράγησαν. Απαιτούνται, βαθύτερη εμπλοκή με τις λαϊκές τάξεις στις οποίες απευθύνεται το πρόγραμμά μας και ανάδειξη της συνεκτικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Για να στεριώσει η προσπάθεια, να νικήσει το κίνημα το ασφυκτικό εναγκαλισμό κεφαλαίου ΕΕ και € και να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική προοπτική.