Μήτκα και Φορτσάκη έρχεται η σειρά σας!

Από : Αριστερή Συσπείρωση 

πως οι φοιτητές έστειλαν τον Τζιφόπουλο σπίτι του

Μέσα σε μια περίοδο που όλα τα ευφυολογήματα περί εξόδου από τα Μνημόνια και χαλάρωσης των μέτρων, με την ανοχή της Τρόικα και της ΕΕ αποδεικνύονται φούμαρα, η Κυβέρνηση, αποφάσισε να εκτονώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια υιοθετώντας μια σειρά αυταρχικών κινήσεων, προσπαθειών τρομοκράτησης και καταστολής κάθε μορφής κοινωνικών αγώνων και ριζοσπαστικών πρακτικών, που παίρνει τη μορφή όχι μόνο της φυσικής και της ιδεολογικής καταστολής αλλά και την απόπειρα παγίωσης ενός δυσμενούς συσχετισμού δύναμης για τις δυνάμεις της εργασίας σε θεσμικό επίπεδο με σκοπό την όσο το δυνατόν απρόσκοπτη επιβολή όλων των αναδιαρθρώσεων και μέτρων που προωθεί η μνημονιακή κυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η αστυνομοκρατία και ο ασφυκτικός κλοιός που επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια των πορειών για τα 41 χρόνια μετά την εξέγερση της 17ης Νοέμβρη, ο χημικός πόλεμος στις Σκουριές (23/11), η απόπειρα κατατρομοκράτησης του μαθητικού κινήματος και των καταλήψεων με συλλήψεις, εισαγγελικές παρεμβάσεις και παρακρατικά χτυπήματα. Ταυτόχρονα, η αντιδραστικοποίηση του πολιτικού σκηνικού, που καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ένα ναρκοθετημένο δίπολο ανταλλαγής επικοινωνιακών πυρών μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζεται μέσα από μεθοδευμένες κινήσεις απαξίωσης, οριοθέτησης και ποινικοποίησης των συνδικαλιστικών πρακτικών, θεσμοποιώντας έτσι ένα όλο και πιο ασφυκτικό πλαίσιο στους μαζικούς κοινωνικούς χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, όπου δε χωρούν απεργίες, συνελεύσεις, δυναμικές μορφές πάλης και ευρύτερες συλλογικές αντιστάσεις.

Ειδικά στους χώρους της εκπαίδευσης παρατηρείται μια όξυνση της έντασης από την πλευρά της Κυβέρνησης και των μηχανισμών της. Τόσο στα σχολεία με την ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων και την επιθετική στάση της αστυνομίας, όσο και στα πανεπιστήμια εξυφαίνεται ένα σχέδιο άγριας καταστολής και φασιστικοποίησης. Οι νέες πρυτανείες από τους πρώτους μήνες ανάληψης της εξουσίας τους, έδωσαν χαρακτηριστικά σημάδια γραφής του τρόπου με τον οποίο θέλουν να επιβάλλουν το κυβερνητικό δόγμα νόμος και τάξη όχι μόνο απέναντι στα πρωτοπόρα κομμάτια, αλλά προς το σύνολο των φοιτητών.

Από τη πρώτη στιγμή ο Φορτσάκης συμπύκνωσε στο πρόσωπό του τη συνολική κατεύθυνση αυταρχικοποίησης του πανεπιστημίου, έτσι όπως περιγράφεται από το νόμο Διαμαντοπούλου, δείχνοντας ταυτόχρονα το δρόμο για όλους τους επίδοξους μιμητές του πρυτάνεις και καθηγητές.

Με την πλήρη κάλυψη κυβέρνησης και κράτους οι μαζικές κινήσεις αμφισβήτησης αυτής της αυταρχικοποίησης από τους φοιτητικούς συλλόγους δέχθηκαν την πρωτοφανέρωτη βία των κατασταλτικών μηχανισμών και την ποινικοποίηση των αποφάσεων τους. Τα ΜΑΤ έξω από τη νομική, την ΑΣΟΕΕ και την πρυτανεία του ΕΚΠΑ που με εντολή Φορτσάκη απαγόρευσαν στους Φοιτητικούς Συλλόγους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις τους όσο και να πραγματοποιήσουν Γενικές Συνελεύσεις εν όψει του Πολυτεχνείου, συνοδεύτηκαν από πρυτανικά διατάγματα για ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και ωμή απαξίωση των φοιτητικών συλλόγων.

Άλλωστε η παγίωση ενός συστήματος ελέγχου μέσα από ιδιωτικά σεκιούριτι που συνεργάζονται με την ελληνική αστυνομία, όπως προτείνει η ΔΑΠ, αποτελούν την φαντασίωση όλων των αντιδραστικών καθηγητών που εκφράζονται από τις κεντρικές επιλογές του Φορτσάκη χάριν εξευρωπαϊσμού του ελληνικού πανεπιστημίου.

Δεν είναι μόνο “τα θρασίμια” και οι “αριστερές μειοψηφίες” με τις οποίες θέλουν να ξεμπερδέψουν οι νέες πρυτανείες και το συνάφι τους, αλλά το σύνολο της αγωνιζόμενης φοιτητικής νεολαίας που κατέβηκε μαζικά και δυναμικά στο δρόμο στην αντικατασταλτική κινητοποίηση το βράδυ της 13/11 και χτυπήθηκε απρόκλητα από τα ΜΑΤ έξω από το ιστορικό Πολυτεχνείο με τις ευλογίες του Λοβέρδου, του Σαμαρά και του Βενιζέλου σε μια κατεύθυνση αναίρεσης της δυνατότητας του φοιτητικού κινήματος να μπορεί να συντονίζει τη δράση του μετά από τις πορείες του.

Μαζί με την ωμή καταστολή, ήρθε τις τελευταίες μέρες η χαφιεδίστικη στοχοποίηση συντρόφου αγωνιστή από τη Νομική Αθήνας από το Πρώτο Θέμα που εντάσσεται στην προσπάθεια τρομοκράτησης εξατομικευμένα των φορέων των ριζοσπαστικών πρακτικών που τίθενται σε ανοιχτή αντίθεση με τα σχέδια και τις επιβουλές του Υπουργείου.

Όλα αυτά δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά που περιορίζονται στις επιλογές Φορτσάκη, αλλά συνολικό υπόδειγμα για τις νέες πρυτανείες!

Οι δηλώσεις του Τζιφόπουλου, αντιπρύτανη ακαδημαϊκών υποθέσεων στο ΑΠΘ περί “φασιστοποίησης όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας” όσο ακραίες και να ακούγονται, στην ουσία τους φωτογραφίζουν με την ωμότητα αλλά και τον αναπόδραστο πολιτικό χρωματισμό που έχουν, την συνολική κατεύθυνση για ένα πανεπιστήμιο θεσμοποιημένου αυταρχισμού, έτσι όπως περιγράφεται από το Νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και τα προσχέδια των υπό ψήφιση Οργανισμών.

Στην Θεσσαλονίκη μπορεί να μηνέχουν υπάρξει -ακόμα- μόνιμα εγκατεστημένες δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από χώρους ασύλου, ωστόσο η τοποθέτηση μπράβων έξω από την αίθουσα της Συγκλήτου προκειμένου να παρεμποδιστεί η παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων στην διαδικασία της, το καταναγκαστικό και παράλληλα παράνομο και καταχρηστικό κλειδαμπάρωμα εργαζομένων στο κτίριο διοίκησης, ακόμα και το lock out του κτιρίου, καταδεικνύουν πως η γραμμή της πρυτανείας Μήτκα-Τζιφόπουλου κινείται σε ομόκεντρους κύκλους με αυτήν του Φορτσάκη.

Η ευθυνόφοβη παραίτηση του Τζιφόπουλου μπορεί να παρουσιάστηκε σαν απόρροια της κεντρικής διαπόμπευσής του από τα ΜΜΕ αλλά στην ουσία εκβιάστηκε κυρίαρχα από τις αποφάσεις και τις πολιτικές πρωτοβουλίες του συλλόγου φοιτητών φιλολογίας αλλά και της διαρκούς στοχοποίησης της αυταρχικής πρυτανείας του Μήτκα. 

Αυτό κατακτήθηκε μέσα από τις συνεχόμενες καταλήψεις του κτιρίου διοίκησης ήδη από τις αρχές Οκτώβρη, μέσα από την παρεμπόδιση κατάθεσης στεφάνου από την Πρυτανεία ανήμερα του Πολυτεχνείου, αλλά κυρίαρχα από το σχεδιασμό που υλοποίησαν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι αφενός μπλοκάροντας τη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 24/11 και αφετέρου με την επιλογή που πήραν οι Σύλλογοι Φοιτητών Χημείας και Φιλολογίας να απαντήσουν με την κατάληψη του κτηρίου της πρυτανείας την ίδια ημέρα.

Τα παραπάνω χαράζουν και μια πορεία πιο αποτελεσματικής αντίστασης που αποδεδειγμένα από την ίδια πραγματικότητα μπορεί να θέτει αναχώματα και να οδηγήσει το φοιτητικό κίνημα σε καλύτερες θέσεις μάχης για τη συνέχεια.

Προσπαθώντας να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα για την εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, καταλαβαίνουμε την αναγκαιότητα των νέων πρυτανειών αλλά και του αστικού συνασπισμού εξουσίας να βαθαίνει διαρκώς την διαδικασία αυταρχικοποίησης του πανεπιστημίου, σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η φαινομενικά αποχρωματισμένη τεχνοκρατική κατεύθυνση των διοικητικών οργάνων με την πάση θυσία αποστείρωσή της από τις πιέσεις που μπορεί να δέχεται από τους Φοιτητικούς Συλλόγους, αποδεικνύεται έντονα πολιτικά χρωματισμένη όχι μόνο από τις δηλώσεις του Τζιφόπουλου, αλλά κυρίαρχα από την αμέριστη στήριξη και επιβράβευση κυβέρνησης και υπουργείου σε αυτήν.

Ωστόσο, η αυταρχικοποίηση δεν αναλώνεται μόνο στο διοικητικό επίπεδο, αλλά διαπερνά καθολικά τον εκπαιδευτικό μηχανισμό καθώς και την εκπαιδευτική διαδικασία. Στρώνεται δηλαδή το αντιδραστικό ιδεολογικό και υλικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα πατήσουν το άμεσο επόμενο διάστημα οι Οργανισμοί. Επομένως η σκλήρυνση του πειθαρχικού πλέγματος (πειθαρχικά σε φοιτητές που παρεμποδίζουν συνεδρίαση διοικητικού οργάνου), η όξυνση της εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών με παρουσιολόγια, εργασίες, αλυσίδες κτλ., οι εξατομικευμένοι όροι συνδιαλλαγής των φοιτητών με το Συνήγορο του Φοιτητή να υποκαθιστά το συλλογικοποιημένο μοντέλο του φοιτητικού συνδικαλισμού, οι εξατομικευμένοι και ανταγωνιστικοί όροι λήψης πτυχίου-τίτλου σπουδών, αλλά και οι ανταποδοτικοί όροι κρατικής χρηματοδότησης που θα συναρτώνται με τις αξιολογήσεις τομέων και τμημάτων και μπορούν να καταλήγουν σε αναζήτηση ιδιωτικής χρηματοδότησης, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας αυταρχικοποίησης του πανεπιστήμιου και της ευθυγράμμισής του με τα εξευρωπαϊσμένα, αποστειρωμένα κολλέγια.

Μέσα σε αυτή την συγκυρία όπου κεντρική κατεύθυνση του κράτους είναι η διάλυση κάθε ριζοσπαστικής μορφής έκφρασης και διεκδίκησης της νεολαίας, η καθεστωτική αριστερά δείχνει να ενσωματώνεται στο προεκλογικό όνειρο και να αδυνατεί να χαράξει μια γραμμή νίκης για τη νεολαία. Ορμώμενοι από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, καταλήγουμε στο αναπόδραστο συμπέρασμα πως η μοναδική πολιτική κατεύθυνση που μπορεί να επάγει υλικές νίκες στο σήμερα, για τη “χαμένη γενιά της κρίσης” εντασσόμενη σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχεδιασμό, είναι η επανανοηματοδότηση του μάχιμου φοιτητικού συνδικαλισμού, ως ανάχωμα στη συρρικνωμένη προοπτική της νεολαίας, δηλαδή την ατομική ένταξη στην αγορά εργασίας, τις νέες μορφές απασχόλησης (voucher,5μηνα ΕΣΠΑ) και την εξίσωση προς τα κάτω των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων.

Η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αναπόφευκτα περνάει μέσα από τη σκληρή αντιπαράθεση και ρήξη με τις νέες πρυτανικές αρχές και τις καθόλα πολιτικές και χουντικής έμπνευσης επιλογές τους. Όσο άτρωτες και να παρουσιάστηκαν στη δημόσια σφαίρα, κατέχουσες “σιδηρά πυγμή και αποφασιστικότητα”, οι εξελίξεις με την παραίτηση του Τζιφόπουλου ήρθαν να καταδείξουν ακριβώς το αντίθετο και να τσαλακώσουν αυτό το προφίλ που έντεχνα οικοδόμησαν τα ΜΜΕ, το επίσημο πολιτικό προσωπικό και οι καθηγητές που τις εξέλεξαν και τις υποστηρίζουν.

Η λογική συμμόρφωσης στους «κεντρικούς κοινοβουλευτικούς πολιτικούς κανόνες» εναλλαγής σαν τον κανόνα προσδιορισμού μας στο πολιτικό φάσμα, ή η λογική «πολιτικά καθαρού» απεγκλωβισμού με όχημα την επίκληση της ήττας και της σαρωτικής επιβολής,αποτελούν διαφορετικούς δρόμους προς την ήττα.

Tόσο η μία όσο και η άλλη από τις παραπάνω επιλογές αποτελούν όψεις του ίδιου σκληρού νομίσματος, αυτού της επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας επί του λαϊκού κινήματος και δεν αποτελούν παρά διαφορετικές εκφάνσεις των αποτελεσμάτων αυτής.

Και αυτό διότι τελικώς και οι δύο εκδοχές καταλήγουν στο ανέφικτο εισόδου του Λαού στο προσκήνιο, στο ανέφικτο σχεδιασμού (από μεριάς Αριστεράς) συγκρότησης ανυποχώρητων νικηφόρων κινημάτων, γεγονός ιδιαίτερα θλιβερό σε συγκυρίες σαν και αυτή που τολμά να εμφανίζεται δειλά δειλά μια κοινωνική δυναμική.

Αντίθετα γνώμη μας είναι ότι οφείλουμε να αναμετριόμαστε με το σχέδιο εισβολής των μαζών, της νεολαίας, των εργαζομένων, του Λαού στο προσκήνιο και να αναγνωρίζουμε τη σύγκρουση με την ισχύ του κεφαλαίου σε κάθε επίπεδο της ταξικής πάλης και κοινωνικό χώρο σαν τη μήτρα της ιστορίας.

Εξάλλου στην έκβαση αυτή της σύγκρουσης κρίνονται και καθορίζονται όλα. Έτσι προσδιορίζουμε την φυσιογνωμία πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων, όπως τα ΕΑΑΚ, έτσι εντασσόμαστε στην Επαναστατική Αριστερά. Έτσι συνεχίζουμε να δίνουμε τις μάχες στα πανεπιστήμια αλλά πρωτίστως στους χώρους εργασίας με πίστη για την ανατροπή.

Αριστερή Συσπείρωση

οργάνωση Θεσσαλονίκης

Νοέμβρης 2014