.bmp)
Μετά από 5 χρόνια συνεχόμενης ύφεσης και μίας σειράς από μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής, τα υπουργεία εργασίας, παιδείας και ανάπτυξης επινόησαν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, το αποκαλούμενο “Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την ενίσχυση της απασχόλησης και της επιχειρηματικότητας των νέων”. Διακηρυκτικός στόχος του συγκεκριμένου σχεδίου είναι η καταπολέμηση της ανεργίας στους νέους μέχρι 29 ετών και η ενίσχυση της απασχόλησης τους σε διάφορους τομείς.
Η αλήθεια βέβαια είναι, πως ο πραγματικός στόχος του συγκεκριμένου σχεδίου απέχει κατά πολύ από τον διακηρυκτικό. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί: Πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία την στιγμή που προωθούνται εκ νέου απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (η τρόικα απαιτεί 25.000 άμεσες απολύσεις μέχρι τα τέλη Μάρτη); Πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία όταν το ψηφισμένο μνημόνιο επιβάλλει μία πρόσληψη στις 10 απολύσεις; Μήπως οι υψηλότεροι δείκτες ανεργίας στην ιστορία (30% και 60% για τους νέους από επίσημα στοιχεία) είναι αποτέλεσμα της ασκούμενης μνημονιακής πολιτικής και των επιταγών της ΕΕ και του ΔΝΤ;
Για να αντιληφθεί κανείς την πραγματική στόχευση του συγκεκριμένου σχεδίου, αρκεί να δει πιο προσεκτικά τα λόγια του υπουργού Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκη. «Ο δρόμος για την αντιμετώπιση της ανεργίας περνά μέσα από πολιτικές που θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την ύφεση, να κάνουν την ελληνική οικονομία πιο ανταγωνιστική και την Ελλάδα πιο φιλική στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις. Ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να δημιουργήσει. Και γι’ αυτό στρεφόμαστε στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας που θεωρούμε ότι είναι βασικό εργαλείο για την επίτευξη του στόχου». Αποτελεί λοιπόν ξεκάθαρη επιλογή των εκφραστών του κεφαλαίου η περαιτέρω εμβάθυνση των καπιταλιστικών σχεδίων για το χώρο της νεολαίας και της εκπαίδευσης με τη δημιουργία ενός ακόμα πιο ακραίου πλαισίου λειτουργίας και εργασίας, το οποίο θα είναι σε θέση να εμπεδώσει στη νεολαία με πιο αποτελεσματικό τρόπο τα αστικά ιδεολογήματα (επιχειρηματικότητα, ευελιξία, δια βίου εκπαίδευση, ανταποδοτικότητα, αξιολόγηση, ανταγωνιστικότητα), αλλά και να την οδηγήσει στη συρρικνωμένη υλική πραγματικότητα της εποχής της οικονομικής κρίσης. Ιδιαίτερα το τελευταίο αποτελεί μια βίαιη επιλογή σε σχέση με τις ήδη προβληματικές συνθήκες του παρελθόντος, η οποία επηρεάζει τόσο το σύνολο της νεολαίας, όσο και τους υπόλοιπους φορείς της εκπαίδευσης, πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς τους ποικίλους ρόλους που έχει η εκπαίδευση.
Είναι αλήθεια πως η ανεργία αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Οι στρατιές ανέργων, οι οποίες παράγονται από το ίδιο το σύστημα, αξιοποιούνται με τέτοιον τρόπο και αποτελούν την καλύτερη λύση για το κεφάλαιο ώστε να προωθεί αναίμακτα τις στοχεύσεις του και να εξασφαλίζει απρόσκοπτα την αναπαραγωγή των αναγκαίων όρων ύπαρξης και κερδοφορίας του. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας αποτελούν μοχλό πίεσης τόσο για αυτόν που εργάζεται, έτσι ώστε να εμπεδώνει την εργοδοτική πίεση και τρομοκρατία υπό τον φόβο του να προστεθεί στις λίστες του ΟΑΕΔ, αλλά και για τον άνεργο, ο οποίος θα είναι σε θέση να δουλέψει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες προκειμένου να βρει δουλεία. Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι το κράτος το ενδιαφέρει εκτός από την ύπαρξη, κυρίως η χρησιμοποίηση των ανέργων ως εφεδρικό στρατό εργαζομένων με στόχο την πλεονεκτικότερη θέση των εργοδοτών απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας και την περαιτέρω άρση των κατακτημένων με κόπο παλιότερων εργασιακών κεκτημένων, τόσο των νέων, όσο και γενικότερα του συνόλου των εργαζομένων.
Έτσι λοιπόν, αξιοποιώντας το πραγματικό πρόβλημα της ανεργίας επιχειρείται με το πρόσχημα της καταπολέμησής της να εμπεδωθεί το νέο πρότυπο εργαζομένου. Πρότυπο που θα συμβαδίζει με την εργασιακή πραγματικότητα των μνημονίων και θα ανταποκρίνεται στον στρατηγικό στόχο της προσέλκυσης επιχειρήσεων μέσω του φθηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού, πάγια στόχευση για την επίτευξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Η κυβέρνηση επιχειρεί μέσω του σχεδίου να θεσμοθετήσει μία σειρά από αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις για τους νέους εργαζόμενους και τους αποφοίτους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τέτοιες είναι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς συλλογικές συμβάσεις και με ωράρια – λάστιχο, μισθοί ανέχειας που ξεκινούν από τα 300 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 600 ευρώ (για εργασία στο εξωτερικό μόνο) και άθλια συστήματα μαθητείας στα οποία ο νέος εργαζόμενος «εκπαιδεύεται» πάνω στις ορέξεις και τις ανάγκες που έχει εκείνη τη χρονική περίοδο ο εργοδότης του. Μάλιστα, το υπουργείο παιδείας επιδιώκει να θεσμοθετήσει την εκμετάλλευση αυτή για κάθε φοιτητή και μελλοντικό εργαζόμενο, ορίζοντας υποχρεωτικές ολιγόμηνες πρακτικές ασκήσεις σε όλα τα ιδρύματα με μισθούς από 340 έως 500 ευρώ το μήνα. Πρακτικές ασκήσεις, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούν να συνδέσουν το πανεπιστήμιο και την εκπαιδευτική διαδικασία με την παραγωγή, αλλά στοχεύουν στο να «χαρίσουν» φτηνά εργατικά χέρια για ορισμένο – μικρό χρονικό διάστημα, τα οποία δίνουν και τη δυνατότητα στους κεφαλαιοκράτες για αντικατάσταση των ήδη υπαρχόντων εργαζομένων με φθηνότερους, επιλογή η οποία αφενός αποτελεί ένα ισχυρό χαρτί διαπραγμάτευσης για τους εργοδότες, αφετέρου δίνει και τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να αυξήσει την κερδοφορία του.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, πως το σχέδιο δράσης αποτελεί ένα καλά οργανωμένο σχέδιο που επιχειρεί να αναδιαρθρώσει πλήρως τους όρους ένταξης της νεολαίας στην αγορά εργασίας και να αναιρέσει μία σειρά από κεκτημένα για τους αποφοίτους των πανεπιστημίων και συνολικότερα για όλα τα κομμάτια της νεολαίας. Ένα σχέδιο ώστε κάθε απόφοιτος να μετατρέπεται σε φθηνό εργαζόμενο, χωρίς καμία εργασιακή κατοχύρωση και χωρίς καμία δυνατότητα να μπορεί να διεκδικήσει συλλογικά τα συμφέροντά του (διαχωρισμός σε ¨παλιούς¨ και ¨νέους¨ εργαζόμενους). Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως λίγο μετά την ψήφιση του σχεδίου, σύσσωμοι οι σύμμαχοι της αστικής τάξης, οι εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ), διάφοροι εκπρόσωποι μεγάλων πολυεθνικών, καθώς και ο ΣΕΒ, το επικρότησαν και χαιρέτησαν τις προσπάθειες της κυβέρνησης του Σαμαρά να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα της χώρας.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο και να είναι κοινός τόπος και στοιχείο που θα ενοποιεί τη νεολαία στο σήμερα πως μία ευκαιριακή θέση εργασίας με μέγιστο χρονικό διάστημα τον ένα χρόνο όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά αντίθετα το εντείνει, δημιουργώντας έναν αέναο κύκλο επιστροφής στην ανεργία μέχρι την κατάληψη της θέσης από έναν ακόμη πιο φθηνό εργαζόμενο. Πρέπει η νεολαία στο σύνολό της να καταδικάσει το σχέδιο υπερ-εκμετάλλευσης των νέων και τις όποιες προσπάθειες γίνονται από μεριάς κυβέρνησης και κεφαλαίου να αξιοποιήσουν την οικονομική κρίση σαν ευκαιρία για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Να σταθεί απέναντι σε ένα μέλλον ανεργίας, εργασιακής περιπλάνησης και μετανάστευσης που εντείνει την αβεβαιότητα για την μελλοντική τους εργασιακή και επαγγελματική απασχόληση και να μπει με σθένος στη μάχη για την ανατροπή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, των μνημονίων της τρόικας της ΕΕ και του ΔΝΤ και όλων των νόμων που υποθηκεύουν το μέλλον μας. Η Αριστερή Συσπείρωση θα επιδιώξει να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση με όλες τις δυνάμεις της. Με τους συλλογικούς μας αγώνες θα δώσουμε τη μάχη της δικής μας, αλλά και των μελλοντικών γενιών απέναντι σε όσα μας ετοιμάζουν.
Αριστερή Συσπείρωση
Τομέας νεολαίας
Μάρτιος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου