Η 41η επέτειος από την λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 βρίσκει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας να βιώνουν μια ακόμα σκληρότερη επίθεση στα δικαιώματα και το βιωτικό τους επίπεδο από αυτήν που είχε προηγηθεί της εξέγερσης τότε. Η επίθεση είναι μακρά, άγρια και η έξοδος από το μνημόνιο και η “κυβέρνηση σωτηρίας” με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει αρκετά με την απόπειρα “κοινοβουλευτικοποίησης” της χούντας που τίναξε στον αέρα η εξέγερση. Μια εξέγερση που στο σήμερα όμως θα πρέπει να ξεπερνάει τα αστικοδημοκρατικά πλαίσια τα οποία της επιβλήθηκαν τότε, να αποτελεί αποτέλεσμα και συνάμα προχώρημα της αναγκαίας διαδικασίας ταξικής ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης και να καταλήγει με αυτόν τον τρόπο σε κάτι περισσότερο και βαθύτερο από μια εξέγερση.
Στο σήμερα, όπου οι ανάγκες και τα αδιέξοδα της αστικής τάξης, η προσπάθειά της να ξεπεράσει τα προσκόμματα της κρίσης – τόσο σε διεθνές επίπεδο όπου φαίνεται να επιμένει, όσο και σε εγχώριο όπου τα φύλλα συκής περί ανάπτυξης και τέλους των μνημονίων τίποτα δεν μπορούν να κρύψουν πλέον – έχουν θέσει σε ασφυκτικό πλαίσιο τις ζωές των εργαζομένων στο τώρα αλλά και για το μέλλον. Το βιωτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου επιδεινώνεται καθημερινά, κατακτήσεις αιώνων αναιρούνται, δικαιώματα εξεφτελίζονται. Ο ορίζοντας του τέλους αυτής της άνευ προηγουμένου επίθεσης απροσδιόριστος. Απροσδιόριστος – με διάρκεια δεκαετιών – αν ακολουθήσουμε τον δρόμο των τελευταίων χρόνων, τον δρόμο της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών, υποταγμένοι στους στόχους τους, τις προτεραιότητες και τα συμφέροντά τους. Για να αποφευχθεί αυτό το ζοφερό μέλλον που έχουν στα σχέδιά τους για τους εργαζόμενους της χώρας χρειάζεται ρήξη με τους “μονοδρόμους” τους. Θα πρέπει να γίνει συνείδηση σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα πως ο μόνος δρόμος που θα τους εξασφάλιζε αξιοπρέπεια και μια ζωή σαν αυτή που δικαιούνται είναι αυτός της αντίστασης, της οργάνωσης των αγώνων και της πάλης τους και της ρήξης με την πραγματικότητα της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, με την πραγματικότητα των Μνημονίων, του ευρώ και της ΕΕ, του χρέους και των τραπεζών, με την μόνη σημερινή πραγματικότητα – εν τέλει – που είναι σε θέση να τους προσφέρει ο καπιταλισμός.
Έτσι λοιπόν, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα, παρά τις “νουθεσίες” της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εκλογική αναμονή και “σοφία” στην κάλπη, οι αγώνες – αν και έχουν υποχωρήσει – ξεσπούν καθημερινά. Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία της Ελευσίνας, οι αγωνιζόμενοι ενάντια στην αξιολόγηση (και τις απολύσεις που θα φέρει) δημόσιοι υπάλληλοι, οι μαθητές με τις καταλήψεις τους για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι φοιτητές ενάντια στις προσπάθειες εκφασισμού του χώρου του Πανεπιστημίου (απέναντι στις νέες πρυτανικές αρχές των Φορτσάκη, Μύτκα κλπ που η αποφορά χούντας η οποία αναδίδουν γίνεται ακόμα πιο πνιγηρή όταν γίνονται οι συνειρμοί που η ημερομηνία της 17ης Νοέμβρη προκαλεί).
Ας μην ψάχνει ο Λοβέρδος – ζηλεύοντας ίσως τη δόξα του Ερντογάν και ψάχνοντας όπως κι εκείνος να χαράξει νέους δρόμους στην ιστορία της “διαδικτιακής” επιτήρησης και καταστολής - τους υποκινητές των μαθητικών καταλήψεων. Υποκινητής είναι ο ίδιος και η κυβέρνηση που υπηρετεί με τις πολιτικές που εφαρμόζει, τα σχολεία – φυλακές που έχει ετοιμάσει για τη μαθητική νεολαία, το όλο και περισσότερο συστηματικό σπρώξιμό της σε ιδιωτικά ιδρύματα που θα της προσφέρουν τα λίγα που το κράτος συστηματικά αρνείται να της προσφέρει από τους φόρους των γονιών της.
Ας μην ελπίζουν οι εγκάθετοι της κυβέρνησης στους θώκους διοίκησης των πανεπιστημίων της χώρας πως θα φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους έχει ανατεθεί. Ούτε το φοιτητικό κίνημα θα καταφέρουν να τσακίσουν (άλλωστε έχει καταστρέψει τις καριέρες πολλών “προθύμων” σαν και του λόγου τους στο παρελθόν, όπως και υπουργών), ούτε το άσυλο θα καταφέρουν να σβήσουν από τη λαϊκή συνείδηση κι ας το έσβησαν οι κυβερνήσεις τους από τα χαρτιά των νόμων τους. Για κακή τους τύχη για αυτό φροντίζουν οι αγώνες του λαού και των εργαζομένων της χώρας. Αγώνες που έχουν δείξει πως ο λαός είναι σε θέση να επιβάλλει τη θέλησή του όταν παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Όταν οργανώνεται, αγωνίζεται και διεκδικεί αυτά που έχει ανάγκη. Το υπόστρωμα αυτών των αγώνων δημιουργεί εν δυνάμει η ίδια η πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι πολιτικές που τόσο πιστά υπηρετούν. Μια πραγματικότητα που είναι τόσο ταπεινωτική για ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια (πλειοψηφικά εδώ και χρόνια) του πληθυσμού που θα ήταν ουτοπία να πιστέψει κανείς πως τα πράγματα θα μπορούσαν να παραμείνουν όπως έχουν. Ενάντια στον κίνδυνο της εμπέδωσης της ήττας και του φόβου, οι μαζικοί ανυποχώρητοι και σχεδιασμένοι αγώνες του λαού θα δημιουργήσουν τον δρόμο.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΑΛΛΙΩΣ!!!
Με τους ανυποχώρητους αγώνες νεολαίας και εργαζομένων! Με την οργάνωση του λαού και την αντεπίθεσή του! Με την λυσσαλέα υπεράσπιση των δικαιωμάτων του με πρώτο και κύριο του δικαιώματός του να αγωνίζεται! Με την υπεράσπιση μέχρι τέλους, για αυτό, του ασύλου, μιας και καμία αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να το καταργήσει όσο οι πολιτικές της προκαλούν, φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση και συνεπώς αντιστάσεις και αγώνες εναντίον τους. Το άσυλο συνεπώς με την έννοια που του προσδίδουν οι λαϊκοί αγώνες και η ελευθερία διακίνησης πολιτικών ιδεών και πρακτικών, αποτελεί υπό αυτήν την έννοια κυρίαρχο διακύβευμα. Η υπόθεσή του έχει αναδειχθεί σε κομβική μάχη - στη πράξη – στη Θεσσαλονίκη τα τελευταα χρόνια . Τόσο το 2011 – με την υπεράσπισή του από το μαζικό κίνημα απέναντι στις δυνάμεις καταστολής - όσο και το 2012 – με τις συλλήψεις στο σωρό που για πρώτη φορά μετά την χούντα έγιναν σε βάρος αγωνιστών που υλοποιούσαν αποφάσεις συλλογικών φορέων στο χώρο του. Η δίκη των συλληφθέντων αυτών τις μέρες λίγο πριν από την επέτειο του 2014, καθώς και η αταλάντευτη του κόσμου του αγώνα να υπερασπιστεί το άσυλο θα πρέπει να γίνουν σαφείς και στη φετινή πορεία. Η υπόθεση του ασύλου όχι μόνο δεν θα πρέπει να εγκαταλειφθεί, αλλά αντίθετα να γίνει πιο οργανωμένη προσπάθεια υπεράσπισής του από μεριάς συλλογικών φορέων, φοιτητικών συλλόγων, σωματείων, πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς. Αυτό θα αποτελέσει την καλύτερη απάντηση σε πολλά επίπεδα. Απέναντι στην κυβέρνηση και τις πολιτικές εφόδους σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων που ετοιμάζει, απέναντι στις νέες πρυτανικές αρχές που ονειρεύονται ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο και αστυνομοκρατούμενο, απέναντι στις δυνάμεις καταστολής και τις διώξεις με τις οποίες απειλεί ο δικαστικός μηχανισμός θέλωντας να στείλει το μήνυμα πως όποιος αγωνίζεται και αντιστέκεται πρέπει να τιμωρείται.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η κατοχύρωση του ασύλου στην πράξη αποτελεί το κόκκινο νήμα που συνδέει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το σήμερα. Αποτελεί έναν σημαντικό κρίκο στον τρόπο με τον οποίο ο αγωνιζόμενος λαός θα πει όχι τόσο στα Μνημόνια – με όποια ταμπέλα κι αν εμφανίζονται – όσο και τα σενάρια “ομαλής” κυβερνητικής εναλλαγής και εκλογικής αναμονής. Ένα λαϊκό όχι που θα ανατρέψει την αστική επίθεση και τις αντιδραστικές τομές σε εργασία και δημοκρατικές κατακτήσεις. Το Άσυλο αποτελεί μέσο και σύμβολο για την αναγκαία εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Για την ανατροπή των πολιτικών της αστικής τάξης που σαν μόνο στόχο έχουν το ξεπέρασμα της κρίσης τους στην πλάτη των εργαζομένων. Για την αναγκαία απάντηση των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας στον φασισμό της κυβέρνησης.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΨΗΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!!!
ΜΙΑΣ ΛΑΜΨΗΣ ΠΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΑΡΑ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ!
Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΨΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου