Οι τελευταίες εξελίξεις στην γειτονική Τουρκία έρχονται για ακόμα μια φορά να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου για τους λαούς και τους εργαζομένους στην Ελλάδα και την Τουρκία και όχι μόνο για αυτούς. Αποτελούν ακόμη μια ψηφίδα στο μωσαϊκό που διαμορφώνει η δομική διεθνής καπιταλιστική κρίση, της οποίας τα αδιέξοδα σπρώχνουν το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα στην αναζήτηση και υλοποίηση ολοένα και πιο πολυαίμακτων για τους λαούς δρόμων ξεπεράσματός της.
Προχθές ήταν η Αίγυπτος, χθες ήταν η Συρία, σήμερα είναι η Γαλλία και η Τουρκία. Από κάθε γωνιά της γης τα μηνύματα συνηγορούν αμείλικτα σε ένα κοινό συμπέρασμα, δεν φτάνουν διακηρύξεις, σωστός προσανατολισμός συμμαχιών στο διεθνές στερέωμα, «χρηστή δημοσιονομική πολιτική και πολιτική επενδύσεων» για το ξεπέρασμα των αδιεξόδων που δημιουργούν οι ίδιες οι αντιφάσεις και οι αντινομίες του καπιταλιστικού συστήματος διεθνώς και στη κάθε χώρα ξεχωριστά. Ο μόνος δρόμος που αυτός ο τρόπος κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης της ανθρωπότητας έχει στην διάθεσή του για να επιλύσει αυτά τα αδιέξοδα είναι αυτός της καταστροφής. Της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, της καταστροφής συνεπώς και της πιο σημαντικής παραγωγικής δύναμης για το κεφάλαιο που είναι η εργατική τάξη (αφού είναι η μόνη που είναι σε θέση να της παράξει το οξυγόνο που την κρατάει στη ζωή, την υπεραξία).
Σ’ αυτό το πλαίσιο ολοένα και μεγαλύτερες περιοχές του πλανήτη, ολοένα και περισσότεροι λαοί, θα σύρονται από την δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών προς πορείες ολοένα και πιο καταστροφικές για αυτούς. Ένα ακόμα επεισόδιο αυτής της διαδικασίας αποτελεί και η απόπειρα πραξικοπήματος που έλαβε χώρα στην Τουρκία το βράδυ της Παρασκευής 15 Ιούλη.
Με πολλές από τις παραμέτρους που το όρισαν και το καθόρισαν ακόμα θολές και ανεξακρίβωτες, δεν μπορεί όμως να χαθεί το κύριο μήνυμα αυτών των εξελίξεων. Η ένταση της αστάθειας στην περιοχή, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η παρόξυνση του αγώνα για την νομή της εξουσίας μεταξύ διαφορετικών μερίδων της τουρκικής αστικής τάξης, με διαφορετικές σχέσεις της κάθε μιας με τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά σε τελική ανάλυση το ίδιο πιστών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στον τρόπο με τον οποίο «διεξάγεται το παιχνίδι» στο εσωτερικό του.
Η αντιπαράθεση από την μια των ενόπλων μερίδων του στρατού και από την άλλη των ενόπλων της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών και της πιστής στον Ερντογάν πολιτοφυλακής (που αποτέλεσαν τους κύριους πόλους της αντιπαράθεσης την Παρασκευή το βράδυ) θα πρέπει να θέσουν τους λαούς των δύο χωρών σε συναγερμό και επιφυλακή.
Τον τουρκικό λαό γιατί όποιο και από τα δύο στρατόπεδα ενόπλων κερδίσει το πάνω χέρι (και προς το παρόν αυτό φαίνεται να είναι το στρατόπεδο του AKP και του Ερντογάν) θα φροντίσει – αφού κοντύνει τον αντίπαλό του στα μέτρα του – να ενισχύσει την ηγεμονία του συντάσσοντας το «ηττημένο» στρατόπεδο πίσω του στην εξαπόλυση πογκρόμ ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς της Τουρκίας (Κούρδους, Αλεβίτες και άλλους).
Τον ελληνικό λαό γιατί τα σύννεφα του πολέμου έρχονται ακόμα πιο κοντά στη χώρα μας, αφού ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αποδεκατισμού των λαών και των εργαζομένων για λογαριασμό της κάθε αστικής τάξης είναι η απόπειρα στράτευσής τους πίσω από τις χίμαιρες τους εθνικισμού και του μιλιταρισμού και η αλληλοεξόντωσή τους.
Απέναντι στο σκοτεινό και δυσβάσταχτο μέλλον που ετοιμάζουν για τους λαούς της περιοχής οι ιμπεριαλιστές και οι συνεργάτες τους, οι εγχώριες αστικές τάξεις, οι λαοί της περιοχής θα πρέπει να αντιτάξουν τον κοινό τους αγώνα τόσο για την ανατροπή των αστικών τους τάξεων στη χώρα τους και των αγώνα τους για την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού. Απέναντι στις σειρήνες του εθνικισμού και τις πατριδοκαπηλίας που ολοένα και θα δυναμώνουν θα πρέπει να αντιτάξουν την ενίσχυση της διεθνιστικής αλληλεγγύης και του κοινού τους αγώνα χέρι-χέρι για ζωή με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, χωρίς πόλεμο και με αδελφοσύνη.
Αριστερή Συσπείρωση,
18/07/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου