Αριστερή Συσπέιρωση - Απόφαση των Ολομελειών Αθήνας - Θεσ/νίκης στις 4 - 8 Δεκεμβρίου 2015

 
 Από
 Αριστερή Συσπέιρωση

Α) Για τη Διεθνή συγκυρία
Η διεθνής συγκυρία καθορίζεται από δύο κυρίαρχα στοιχεία:
1. Την παρατεταμένη αδυναμία επιβολής ενός συγκεκριμένου σχεδίου εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που θα ανοίγει τους οικονομικούς κύκλους (ανάπτυξης - ύφεσης) και θα εγγυάται την μακροπρόθεσμη αναπαραγωγή και κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα βασικά αίτια της κρίσης παραμένουν ανεπίλυτα, σχετίζονται με το μοντέλο συσσώρευσης, την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, την παραγωγικότητα και την οργάνωση της παραγωγής, τη φούσκα του χρηματοπιστωτικού τομέα, ενώ η παγκόσμια οικονομία πιέζεται σε ένα νέο σπιράλ ύφεσης, επηρεάζοντας ταυτόχρονα αν και με διαφορετική βαρύτητα τις ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη οικονομίες. Η ύφεση επιστρέφει στο βιομηχανικό πυρήνα παρά την τάση επιστροφής κεφαλαίων σε αυτόν, και παρά τα νομισματικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται σε αφθονία από τις κεντρικές τράπεζες των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επένδυση στις τεχνολογίες και καινοτομίες παραγωγής, η οργάνωση της παραγωγής δεν ακολουθεί τη ροή επιστροφής κεφαλαίων, καθώς η προσδοκία για αύξηση της κερδοφορίας και καπιταλιστικής επέκτασης δεν είναι αρκετά ισχυρή. Ενδεικτική είναι επίσης, η κρίση του κινεζικού χρηματιστηρίου, και η επιβράδυνση της ανάπτυξής της Κίνας καθώς ταυτόχρονα της κρίσης επιχειρείται μετάβαση από την οικονομία της παραγωγής σε εκείνη της κατανάλωσης, που επιδρά είδη στους παγκόσμιους ρυθμούς ανάπτυξης, με μεγαλύτερη επιδείνωση στις ήδη χτυπημένες από την κρίση αναπτυσσόμενες αλλά και σημαντική επίδραση στις αναπτυγμένες οικονομίες. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί παρατηρούν τη δυναμική του αμερικάνικου ΑΕΠ επίσης να βρίσκεται στο όριο μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, ενώ οι κινήσεις και ροές κεφαλαίων, οι τιμές πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων και οι δείκτες παραγγελιών στη βιομηχανία, προεξοφλούν μία νέα περίοδο ύφεσης, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας.

2. Βασικό στοιχείο της κρίσης, αποτελεί η κρίση στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, με την τάση επανακαθορισμού της θέσης στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, και την αμφισβήτηση του ηγεμονικού μοντέλου των ΗΠΑ. Εκφράζεται στο οικονομικό πεδίο, με την ένταση των ανταγωνισμών γύρω από εμπορικές ολοκληρώσεις αλλά και την προσπάθεια κυρίως της Κίνας και δευτερευόντως τμήματος των BRICS για περιορισμό του κεντρικού ρόλου του δολαρίου (που την ώρα που παρήγαγε τεράστια ελλείμματα και χρέη στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας των ΗΠΑ εγγυόταν την επέκταση του κεφαλαίου των ΗΠΑ αξιοποιώντας την κυρίαρχη θέση στην αλυσίδα και συνδέοντας τις περιφερειακές δυνάμεις με την κερδοφορία των ΗΠΑ). Σε αυτό το επίπεδο, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ κινείται στη διασφάλιση των εμπορικών κανόνων στην περιοχή του ειρηνικού (και σε δεύτερο βαθμό μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ), πιέζοντας την Κίνα και διαμορφώνοντας ισχυρές συμμαχίες με περιφερειακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Ιαπωνία), και περιορίζοντας τη δυνατότητα πρόσβασης της Κίνας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Ασίας. Η προσπάθεια αυτή εφόσον υλοποιηθεί παράλληλα διασφαλίζει την μελλοντική προοπτική κερδοφορίας του αμερικανικού κεφαλαίου και μπορεί να μετατοπίσει το συσχετισμό στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα συντριπτικά υπέρ της. Αντίστοιχα η προώθηση των κανόνων εμπορίου στην περιοχή αυτή πιέζει και την ΕΕ σε αντίστοιχη προώθηση της συμφωνίας για το Ευρωατλαντικό εμπόριο, που θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερη επιθετικότητα και εκκαθάριση μικρών και μεσαίων εθνικών μερίδων, με αντίστοιχες επιπτώσεις και πιέσεις στην εργασία.
Ωστόσο, η μετατόπιση αυτή και το κενό που αφήνει στη Μέση Ανατολή στην οποία δεν κατάφερε να αποτυπώσει με καθοριστικό τρόπο υποταγή των επιμέρους εθνικών κοινωνικών σχηματισμών και κρατικών ενοτήτων ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά σε περιοχές που αποτελούν ενεργειακούς και εμπορικούς κόμβους, τροφοδοτεί περαιτέρω την κρίση της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και ενισχύει τους ανταγωνισμούς με περιφερειακές δυνάμεις. Ως αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας ελέγχου και υποταγής, αλλά και κρίσης της δομής της αλυσίδας, θα πρέπει να βλέπουμε τον πόλεμο στη Συρία και την ανάμειξη του άξονα Κίνας - Ρωσίας - Ιράν. Η κίνηση αυτή παρά του ότι δεν απειλεί την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ , δεν είναι σε καμία περίπτωση συμπληρωματική κίνηση αλλά καθαρά ανταγωνιστική. Παράλληλα, με επίκεντρο τον πόλεμο στην περιοχή περιφερειακές δυνάμεις (Ισραήλ, Τουρκία, Σ. Αραβία, Αίγυπτος) επιχειρούν να αναβαθμίσουν τη θέση τους και να διασφαλίσουν τη μελλοντική δυνατότητα παρουσίας των επιμέρους εθνικών κεφαλαίων τους στην περιοχή. Στην κατεύθυνση αυτή, δεν κινούνται μόνο συμπληρωματικά των κυρίαρχων πόλων στην περιοχή αλλά και με σχετική αυτονομία.
Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και επεμβάσεις θα συνεχίσουν να οξύνονται και να κινούνται με ένα δυναμικό τρόπο ανά την υφήλιο στο βαθμό που δε φαίνεται ένας σαφής δρόμος σταθεροποίησης των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων. Οι αναφλέξεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής με επίκεντρο την υποχώρηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από την θέση του στην περιοχή αλλά και την αναμενόμενη επιστροφή του, αλλά και στην περιφέρεια των κυρίαρχων ολοκληρώσεων (πχ. Ουκρανία) και οι επιθετικές ενέργειες και ακήρυκτοι πόλεμοι θα βρίσκονται στον πυρήνα της εποχής.
Οι επιπτώσεις στην παγκόσμια ειρήνη και η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, και στις δυνάμεις της εργασίας θα είναι καθολική. Η ενίσχυση της θέσης της εργατικής τάξης στις ζώνες ανταγωνισμών και πολέμων και η νίκη της στον αγώνα της απέναντι στην καταπίεση και την εξωτερική επιβολή στις περιοχές αυτές είναι η μόνη δυνατότητα προώθησης της ειρήνης και υποχώρησης των ακραίων στοιχείων , εθνικιστικών φασιστικών, θρησκευτικού φανατισμού , ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωσή της. Αντίστοιχα, η ενίσχυση της εργατικής τάξης στον πυρήνα των ιμπεριαλιστικών κέντρων αλλά και στη περιφέρειά τους, μπορεί να εγγυηθεί τη διεθνιστική ειρήνη, να προσφέρει αλληλεγγύη και προστασία από την εκμετάλλευση στους πρόσφυγες, να σταματήσει τις επεμβάσεις και να αμυνθεί απέναντι στην επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες στις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Η αλληλεγγύη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων , των καταπιεζόμενων ανέργων είναι η μοναδική δύναμη αποτροπής των εγκληματικών ενεργειών, και μοναδική ασπίδα απέναντι στο φασισμό και το τζιχαντισμό.
Β) Για την οικονομική και πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα
3. Η εσωτερική πολιτική συγκυρία καθορίζεται από την επίθεση της "αριστερής" κυβέρνησης στα λαϊκά στρώματα, και από την κρίση πολιτικού σχεδίου της άλλης αριστεράς ως απάντηση στην καπιταλιστική λαίλαπα. Την ώρα που εξειδικεύεται το τελευταίο πακέτο των "προαπαιτούμενων" για την ολοκλήρωση της κοινωνική καταστροφής και ενώ η κυβέρνηση βιάζεται να βάλει ταφόπλακα στο ασφαλιστικό, με σύνθημα να προλάβει τις "αγορές", ολοκληρώνεται η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ από την αυταπάτη της "αριστερής κυβέρνησης της ελπίδας" στον εφιάλτη του εργαζόμενου και άνεργου λαού. Την έξαρση του λαϊκού "Όχι" του δημοψηφίσματος, που οδήγησε στις εκλογές του φθινοπώρου, ακολουθεί η νίκη της αστικής πολιτικής ηγεμονίας στις εκλογές. Διαψεύδει όσες δυνάμεις της αριστεράς στο εσωτερικό του, "ρεφορμιστικές " αλλά ακόμα και αυτοαναφερόμενες ως "επαναστατικές", αφουγκράζονταν επιτήδεια τη διαπάλη στο εσωτερικό του με στοιχεία κρίσης της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης, και φιλοεργατολαϊκά προγράμματα αριστερής διαχείρισης. Οι εκλογές του φθινοπώρου οριστικοποίησαν τη θωράκιση απέναντι στα λαϊκά στρώματα, με επιλογή και συντριπτική νίκη της ηγεσίας του, αφού πρώτα όμως έπρεπε να δοκιμάσουν το λαό και να τον οδηγήσουν υποταγμένο στην κάλπη, περνώντας από την τρομοκρατία των capital control και των απειλών περί αποσταθεροποίησης και καταστροφολογίας, τον εξευτελισμό με τη λίστα Βαρουφάκη και το 75% μνημόνιο που παρουσιάστηκε ταυτόχρονα ως νίκη της διαπραγμάτευσης και ως δίκαιος μονόδρομος, τη νίκη του "όχι" του δημοψηφίσματος που μετατράπηκε σε μεγαλοπρεπές "ναι" της κυβέρνησης και δημοκρατική εκτροπή με την υπερψήφιση από όλο το αστικό φάσμα του νέου μνημονίου με τα προαπαιτούμενα.
4. Τελικά όμως, αναδεικνύει την ήττα της αριστεράς της διαχείρισης και αποτυπώνει την ενσωμάτωση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικών μαζών στις αστικές επιλογές, ενώ μεγεθύνει την ειδική ισχύ του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας και των κυρίως επιλογών του. Σαφή νίκη του αστικού σχεδίου αποτελεί και η διοχέτευση μέρους της απογοήτευσης στη λιγότερο ανησυχητική επιλογή της αποχής, την επανατοποθέτηση της Χρυσής Αυγής με ξεκάθαρο μήνυμα απέναντι στο λαϊκό κίνημα μετά και την αποδοχή της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα.
5. Ειδική ισχύς που εκμεταλλεύεται και τελικά ενισχύεται από την ήττα της αφήγησης ενός σχεδίου εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, που θα σπάει τους δεσμούς με το μνημόνιο και θα προωθεί ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης με τη συμμετοχή του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, όπως σχεδίαζε ο ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να υλοποιηθεί μόνο σε πλήρη αντίθεση και παρά τα λεγόμενα με την πάλη για ενίσχυση της θέσης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, που τελικά των ανέδειξε στην εξουσία. Στο δίπολο όχι στο μνημόνιο ναι στην ΕΕ και το €, στο βαθμό που το βάρος έπεσε στο δεύτερο σκέλος, τα αποτελέσματα ήταν δεδομένα για την αναμενόμενη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό μπλοκ. Ήταν εξαρχής καταδικασμένες κινήσεις όπως:
- άνοιγμα γεωπολιτικό κυρίως προς τη μεριά της Ρωσίας (για εισαγωγή φ.α και εξαγωγές τυποποιημένων αγροτικών προϊόντων), με όχημα τη θέση της χώρας και απειλή διάρρηξης του ενιαίου μετώπου ΕΕ -ΗΠΑ απέναντι στις γεωπολιτικές προκλήσεις . Κίνηση που έθεσε σε κίνδυνο την κυρίαρχη αστική επιλογή ενσωμάτωσης στο δυτικό μπλοκ, αλλά και ξόδεψε γρήγορα το γεωπολιτικό κεφάλαιο στη διαπραγμάτευση για το 3ο μνημόνιο.

- Ενσωμάτωση ενός τμήματος του κοινωνικού δυναμικού που ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (επαναλειτουργία οργανισμών τύπου ΕΡΤ, ΙΓΜΕ, προσλήψεις απολυμένων), η προσπάθεια προώθησης των συμβάσεων εργασίας σε πολύ μικρό τμήμα της εργασίας, (ενώ αντίστοιχα σε τομείς παραδοσιακής εκμετάλλευσης επεκτάθηκε το καθεστώς voucher και φτωχοποίησης), τόνωσης της κατανάλωσης με μερική επαναφορά συντάξεων.
6. Τελικά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να ολοκληρώσει το κύριο στοιχείο της περιόδου διακυβέρνησης, της περιόδου που καθορίζεται από τη συνέχιση των μειώσεων μισθών (μισθολογικό dumping ). Δηλαδή βίαιη μείωση των μισθών , και περαιτέρω των συντάξεων, αύξηση των φόρων κατανάλωσης που μειώνουν τα λαϊκά εισοδήματα και τόνωση της ανταγωνιστικότητας όχι μέσω της ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας (η οποία μειώνεται την εποχή του μνημονίου εξαιτίας της ανεργίας, απαξίωσης μέσων παραγωγής), αλλά μέσω της μείωσης της ζήτησης για προϊόντα (μείωση της αγοραστικής δύναμης), και μείωσης των αντίστοιχων εισαγωγών κυρίως σε φάρμακα , τρόφιμα και καύσιμα - οχήματα, υλικά οικοδομών κλπ, και αναγκαστικής εξαγωγικής στροφής σε χαμηλής αξίας προϊόντα . Τελικά, το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που επιχειρήθηκε, καταστρέφει την ίδια τη δυνατότητα ανάπτυξης του παραγωγικού μοντέλου καταστρέφει τους παραγωγικούς συντελεστές και την κατανάλωση και οδηγεί σε περαιτέρω υποβάθμιση της θέσης του ελληνικού καπιταλισμού.
7. Η υποβάθμιση αυτής της θέσης τονίζεται μέσα από γεωπολιτικές πιέσεις και με αφορμή το ζήτημα των προσφύγων, όπου αναδεικνύεται η κυβέρνηση ως κομιστής της βούλησης των ισχυρών οικονομιών της ΕΕ σε μια σειρά ζητημάτων. Που αφορούν στην παράδοση της δυνατότητας εθνικού ελέγχου στα σύνορα, προωθούν συνεργασίες με την Τουρκία για τον έλεγχο - εκμετάλλευση των προσφυγικών ροών και ανοίγουν το δρόμο για υποχώρηση της δυνατότητας εθνικού ελέγχου σε εμπορικούς δρόμους, ορυκτό πλούτο (εκμετάλλευση ΑΟΖ κλπ) μεσοπρόθεσμα. Η προσπάθεια ενίσχυσης της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης με την υποταγή και τη διευκόλυνση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου, δημιουργεί συνθήκες ασφυκτικής πίεσης για τα λαϊκά στρώματα , ενώ ναρκοθετεί τις όποιες δυνατότητες κοινωνικής ανάπτυξης μακροπρόθεσμα. Ενώ για την ίδια αρκεί ένα μερίδιο από τα ενεργειακά και εμπορικά κατασκευαστικά project της περιοχής, για τις λαϊκές τάξεις σχεδιάζεται η πλήρης κοινωνική καταστροφή, ενώ οι κίνδυνοι που πηγάζουν από γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς πολλαπλασιάζονται και τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα θα συνεχίσουν να περιορίζονται. Οι ενεργειακοί, εμπορικοί δρόμοι και υποδομές, αποτελούν το επόμενο πεδίο καπιταλιστικής ληστρικής εκμετάλλευσης και απόδοσης στα περισσότερο επιθετικά διεθνή κεφάλαια. Αποτελούν το επόμενο πεδίο καταλήστευσης μετά το σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Όπου σε συνεργασία με τους ντόπιους τραπεζίτες (οι οποίοι αφού πρώτα μετέφεραν τα κεφάλαια στο εξωτερικό τα επιστρέφουν ως "επενδύσεις" συμμετέχοντας στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου) ο λαός, αφού πρώτα χρεώθηκε για να ανακεφαλαιοποιήσει δύο φορές τις τράπεζες, και αφού τα κεφάλαια μεταφέρθηκαν χωρίς κανέναν έλεγχο στο εξωτερικό , στην τελευταία όπου ορίστηκε το χαμηλότερο τίμημα αποφασίστηκε να μη συμμετέχει και τελικά να χάσει οριστικά το σύνολο των κεφαλαίων που είχαν εισέλθει. Με το σχέδιο αυτό οι τραπεζίτες , και ισχυροί όμιλοι και οι ξένοι τοκογλύφοι, με τα κεφάλαια της ανακεφαλαιοποίησης τα οποία χρεώθηκαν στα λαϊκά στρώματα για να μην κουρευτούν οι καταθέσεις και οι αξιόγραφά τους και αποτελούν σημαντικό τμήμα (περισσότερο από 200δις σε εγγυήσεις και καταθέσεις) του συνολικού χρέους, ξαναγόρασαν από το κράτος τις τράπεζες, με τα χρήματα του κράτους. Η δε αξία της τοποθέτησης του κράτους στις τράπεζες μειώθηκε κατά ποσοστό 60-70% , ίσως και περισσότερο. Για να διασφαλιστεί η κερδοφορία των κεφαλαίων που τοποθετήθηκαν, η επόμενη επίθεση έρχεται στη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία μέσα από την άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, όπου οι δανειολήπτες καλούνται να πληρώσουν ή να παραχωρήσουν την περιουσία τους στις τράπεζες τις οποίες ήδη έχουν πληρώσει.
8. Τελικά η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων ελιγμών στο εσωτερικό του πυρήνα της ΕΕ της ζώνης €. Στο εσωτερικό της ένωσης ΕΕ και € δεν υπάρχει η δυνατότητα άσκησης κανενός είδους φιλολαϊκής πολιτικής και διαπραγμάτευσης για το κεφάλαιο με όρους ισομερούς ανάπτυξης και υιοθέτησης προνομιακών πεδίων ανάπτυξης. Η μείωση των συντάξεων , η μείωση των μισθών και η ασφαλιστική επίθεση για τα μικρά και μεσαία στρώματα που πλήττονται όλη την περίοδο από την κρίση, οι κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας και τα κόκκινα δάνεια των λαϊκών τάξεων, η αύξηση του ΦΠΑ στα είδη βασικής κατανάλωσης, η επίθεση στο μέσο αγροτικό εισόδημα και κυρίως σε όσους ασκούν αποκλειστικά αγροτικό επάγγελμα, είναι το μέλλον του € και το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι για την παραμονή στην ΕΕ.
9. Υπό την έννοια αυτή είναι κρίσιμο για τις δυνάμεις της Αριστεράς του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού η επικοινωνία και όξυνση της αντίφασης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και των ενσωματώσεων στο εσωτερικό του. Της αντίφασης μεταξύ των εξαγγελιών και του εμπορίου ελπίδας και της υλοποίησης του προγράμματος του. Της αναγκαίας ρήξης με την εξουσία των κοινωνικών ρευμάτων και τάσεων , με στόχο το βάθεμα του ρήγματος και της τελικής ρήξης και ανατροπής. Σε αυτήν την πορεία απαιτείται η εξειδίκευση και βάθεμα του προγράμματος (σε αντίθεση με τις εξαγγελίες της ΛΑΕ για μέτωπο ρήξης χωρίς πρόγραμμα), των βημάτων και του τελικού στόχου, ώστε η προοπτική αυτή να απελευθερώσει ευρύτερα κοινωνικά ρεύματα και να οξύνει την ταξική πάλη σε εργατική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη συγκυρία θα πρέπει να αποτελέσει το μεγάλο ασθενή, με διαρκή αιμορραγία από κοινωνικές εκπροσωπήσεις.
10. Συστατικά στοιχεία για την απελευθέρωση αυτών των τάσεων από τον κυβερνητισμό και τον ομαλό δρόμο της υπομονής και της ανασυγκρότησης μέσα από την κοινωνική καταστροφή που αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό του σχεδίου μέχρι τώρα, θα αποτελέσει το πολιτικό πρόγραμμα και η ρήξη με το τρίπτυχο ΕΕ - € - χρέος. Για την υλοποίηση αυτής της ρήξης, θα πρέπει να προωθηθεί παράλληλα η πρόταση για το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και η κοινωνική και εργατική οργάνωση με αυτονομία από το κράτος, τους θεσμούς και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Γ) Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
11. Μετά από 3,5 χρόνια σημαντικών εσωτερικών ζυμώσεων και ανακατατάξεων η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά και τη συντριβή των αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να επιλέξει μια νέα διαδρομή με διαφορετική από την αρχική της πολιτική σύνθεση, σε μια νέα-όχι όμως τόσο διαφορετική-πολιτική συγκυρία. Το ποια πορεία θα ακολουθήσει σε αυτή την συγκυρία έχει αποκτήσει βαρύνουσα σημασία. Η απουσία άλλων διακριτών, μαζικών επαναστατικών ρευμάτων αναβαθμίζει αντικειμενικά την πολιτική σημασία των επιλογών που θα γίνουν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα. Υπό αυτό το πρίσμα και η επερχόμενη συνδιάσκεψη καλείται να δώσει διεξόδους τόσο σε στρατηγικά όσο και τακτικά ζητήματα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διένυσε μια περίοδο όλη την περίοδο της κρίσης με σημαντικές αντιφάσεις: στο επίπεδο της πολιτικής γραμμής και κατεύθυνσης, στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης όσο και στο επίπεδο των πολιτικών αποτελεσμάτων. Οι αντιφάσεις αυτές είναι αλληλένδετες και ήταν φυσικό επακόλουθο της αντιπαράθεσης διαφορετικών πολιτικών γραμμών στο εσωτερικό της που οδήγησαν σε επιλογές που σε όλη αυτή τη φάση της ταξικής πάλης (2009-2015) κατάφεραν μεν να αποτυπώσουν μια σημαντική δυναμική, που όμως δεν έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει αυτοτελώς πολιτικές εξελίξεις.
12. Για αυτή τη κατάσταση όσες δυνάμεις παραμένουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ φέρουμε ευθύνη για τα λάθη της προηγούμενης περιόδου και πρέπει να αποτρέψουμε την επανάληψη τους: η ανοχή στη διπλή ένταξη και στην ανεξέλεγκτη ανταγωνιστική αυτονομία των οργανώσεων, το εξισορροπητικό κλίμα στις διαδικασίες γιγάντωσαν το υπαρκτό πολιτικό πρόβλημα. Επίσης δε μπορούμε επαναλάβουμε στάση χαιρέκακης επιβεβαίωσης απέναντι στην αριστερά της αστικής διαχείρισης ή τη ρεφορμιστική αριστερά όπως εν μέρει κάναμε την περίοδο 01-07/2015, γιατί δεν είναι το ζητούμενο ούτε για τα λαϊκά στρώματα ούτε για την οικοδόμηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Όσο, οι λαϊκές προσδοκίες παραμένουν ζωντανές, και ανολοκλήρωτες, το πολιτικό σύστημα δε μπορεί παρά να παραμένει σε αστάθεια. Δεν είναι δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι και άνεργοι, που εδραίωσαν το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως το λιγότερο κακό, θα συρθούν μαζί με την κυβέρνηση πειθήνια στην καταστροφή.
13. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να κάνει την αυτοκριτική της. Γιατί στην κρίσιμη περίοδο που τέθηκε το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας, απέτυχε να αποτελέσει τη δύναμη εκπροσώπησης των περισσότερο ριζοσπαστικών τμημάτων της λαϊκής εξέγερσης. Να αναδείξει μέσα από τη δράση στο κίνημα, τον πυρήνα της αστικής πολιτικής διαχείρισης και των δεσμών με την ΕΕ και το €, να υποδείξει το δρόμο και τη διαδικασία για την πολιτική τομή, για τις αναγκαίες κοινωνικές τομές. Ότι στη δομική κρίση του καπιταλισμού κοινωνικές κατακτήσεις δε μπορούν να διατηρηθούν χωρίς να σπάσει το ασφυκτικό πλαίσιο ΕΕ και €, του στενού εναγκαλισμού με το κεφάλαιο. Κριτική θα πρέπει να γίνει και στην αντίληψη που θεωρεί ιστορικό λάθος να κοπεί το σχοινί του ισορροπιστή τώρα γιατί μετά έρχεται η πτώση και το χάος. Γιατί βλέπει ένα σημείο καμπής μεταξύ αστικής διαχείρισης και ένα κυβερνητικό μετεωρισμό που με ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει την ισορροπία εις βάρος των εργαζομένων. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κατεύθυνση επιχειρείται να υλοποιηθεί στους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες.
14. Για την αξιοποίηση της ιστορικής στιγμής του δημοψηφίσματος αρκεστήκαμε μόνο στη δυναμική της ρήξης και αφέθηκε η πρωτοβουλία των κινήσεων στις δυνάμεις που βρίσκονταν εντός του ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμούσαν την παραδοσιακή μορφή του (ΣΥΡΙΖΑ 2012) και όχι αυτή της προγραμματικής μετάλλαξης του κόμματος. Δεν προχωρήσαμε σε συντονισμένες και οργανωμένες ενέργειες στο κοινωνικό πεδίο και για αυτό δε διατηρήθηκε η δυναμική της ρήξης, αποδυναμώθηκε η πάλη μέσα στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας εντείνοντας το κλίμα απογοήτευσης. Καθοριστική ήταν και η απουσία ενός εναλλακτικού σχεδίου που θα δίνει διέξοδο από την ανεργία, τη μετανάστευση και το περιθώριο. Παράλληλα, είναι επίσης εμφανές το κενό της ύπαρξης ενός πολιτικού φορέα που να εκφράζει μια κοινωνική συμμαχία λαϊκών εργατικών στρωμάτων, να αντλεί δυναμική από το «ΟΧΙ» και να δείχνει έτοιμος να καθοδηγήσει τη μάχη για την απαλλαγή από τα μνημόνια, την ανεργία και την εξαθλίωση.
15. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο προηγούμενο χρονικό διάστημα είχε να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα. Την αλλαγή σχεδίου από οργανώσεις και την προσχώρησή τους στη ΛΑΕΝ, την εσωστρέφεια στην παρέμβαση, την αδυναμία μας να εκφράσουμε σχέδιο άμεσης εξόδου για τα λαϊκά στρώματα, να αποτυπώσουμε (όχι ότι δεν επιχειρήθηκε) όψεις του προγράμματος με κοινωνικές μάχες και μέσα από αυτές να δειχθεί ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση, των εργατικών λαϊκών τάξεων. Παρά τις αδυναμίες και το συνηθισμένο αποκλεισμό από τη δημόσια αντιπαράθεση, η αύξηση ποσοστού και ψήφων, αναδεικνύουν τη σχετική αναγνώριση μιας επίμονης σύγκρουσης με τα μνημόνια και τους εκφραστές τους ΕΕ - ΔΝΤ και βάζουν παρακαταθήκη για το σχηματισμό μιας δυναμικότερης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Είναι ωστόσο αυτονόητο, ότι 46.000 ψήφοι δεν αποτυπώνουν για τα λαϊκά στρώματα ορατή εναλλακτική επιλογή και δεν αποτυπώνει σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης.
16. Η συγκυρία αυτή απαιτεί από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς να αναλάβουν την πρωτοβουλία για έναν νέο γύρο κοινωνικών συγκρούσεων, που να ξεπεράσει τον ταξικό αμυντισμό και να αναδείξει την επιθετική πλευρά, των στόχων και των αιτημάτων σε εργασία, κοινωνικές παροχές, δικαιώματα και εκπαίδευση που θα μετατοπίσουν το συσχετισμό δύναμης προς τη μεριά της εργασίας. Που θα στοχεύσουν στον πυρήνα της αστικής στρατηγικής και θα λειτουργήσουν συνεκτικά με τα στοιχεία της εξόδου από ΕΕ και €, της διαγραφής του χρέους και της προστασίας του εισοδήματος, τον κοινωνικό έλεγχο στην παραγωγή. Είναι η στιγμή που πρέπει να περάσουμε από το "τι να γίνει" και να περιγράψουμε το "πώς θα γίνει".
17. Απαιτείται συγκρότηση του πολιτικού μετώπου και βαθιά τομή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σε αυτό το δρόμο θα πρέπει να έρθουμε σε επαφή με συλλογικότητες και ρεύματα και με αγωνιστές με αναφορά στο χώρο του ΚΚΕ. Είναι όμως αναγκαία και η συσπείρωση και βαθύτερη ενότητα των κομμουνιστικών επαναστατικών δυνάμεων, ο προγραμματικός διάλογος και η ανάπτυξη μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής.
18. Απαιτείται η πραγματική υλοποίηση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, το οποίο έχει τρία διακριτά επίπεδα το κοινωνικό, της πολιτικής πρωτοβουλίας για συγκρότηση ευρύτερου «θεματικού»- κοινωνικού μετώπου και τέλος το επίπεδο της ευρύτερης πολιτικής συνεργασίας δυνάμεων στον αναγκαίο άξονα του μεταβατικού προγράμματος. Για να υλοποιηθούν αυτά απαιτείται αυτοτελής ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα βαθύνει την οργανωτική και πολιτική της συγκρότηση, που θα μπορεί να εκβιάζει πολιτικά μέτωπα και συνεργασίες και δε θα εκβιάζεται από αυτά. Όμως η πολιτική βαρύτητα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να δίνεται υπό το πρίσμα της έκφρασης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της κοινωνικής της συμμαχίας που μόνο ένας φορέας τύπου κόμματος μπορεί να υπηρετήσει. Είναι καθήκον μας να αναδειχτεί ένα συλλογικό όραμα που πολιτικά θα έχει στον πυρήνα τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους αντιδραστικούς μηχανισμούς και ολοκληρώσεις του στο σήμερα, θα στοιχίζει ρεύματα και αναζητήσεις και θα αποτελεί τον πόλο που παλεύει για ειρήνη, αξιοπρέπεια και δουλειά.
19. Σε αυτό το δρόμο δε θα επαναλάβουμε αποτυχημένες προσπάθειες του παρελθόντος που ήταν αποτέλεσμα εσωτερικών ισορροπιών και λανθασμένης αντίληψης για τη συγκρότηση πολιτικών μετώπων με πανεθνική κοινωνική απεύθυνση, για αυτό και διερράγησαν. Απαιτούνται, βαθύτερη εμπλοκή με τις λαϊκές τάξεις στις οποίες απευθύνεται το πρόγραμμά μας και ανάδειξη της συνεκτικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Για να στεριώσει η προσπάθεια, να νικήσει το κίνημα το ασφυκτικό εναγκαλισμό κεφαλαίου ΕΕ και € και να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική προοπτική.
Δ) Για το πολιτικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής ρήξης:
20. Σημαντικό στοιχείο για την απελευθέρωση κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων και δυνάμεων από τον κυβερνητισμό και τον δρόμο της υπομονής, αποτελεί η προσπάθεια συγκρότησης του πολιτικού αντικαπιταλιστικού μετώπου και η προώθηση συνεργασιών για την αγωνιστική προώθηση του πολιτικού προγράμματος πάλης. Η πρόταση συγκρότησης του μετώπου και ενότητας του προγράμματος με κοινή δράση σήμερα βρίσκεται σε υποχώρηση. Τόσο εξαιτίας της δεδομένης αποχώρησης ιδρυτικών δυνάμεων της Ανταρσύα, και της μετατόπισής τους στη γραμμή του κυβερνητισμού και της διαχείρισης, αλλά και εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών ορίων στη δυνατότητα αυτή.
21. Έτσι, έχουμε υποχώρηση των δυνάμεων που θέτουν το πρόγραμμα στο σύνολό τους ως στοιχείο πάλης και διεκδικήσεων των εργατικών λαϊκών στρωμάτων, αλλά και αρκετές δυνάμεις και αγωνιστές που υιοθετούν όψεις του προγράμματος στα πλαίσια όμως μιας "φιλολαϊκότερης" διαχείρισης. Η πλήρης όμως ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και τα αδιέξοδα της ΛΑΕ παρά τη δεδομένη προβολή και πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό, κατέδειξαν την ήττα της στρατηγικής του κοινοβουλευτικού δρόμου, και τις αυταπάτες του κυβερνητισμού, οδήγησαν σε ήττα αγώνες και ενσωμάτωση κοινωνικών ρευμάτων που σε προηγούμενη περίοδο βρέθηκαν στο προσκήνιο και αξιοποιήθηκαν από την αστική τάξη για να μετατοπίσουν το συσχετισμό και να ανασυγκροτήσουν το πολιτικό σκηνικό σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Στον πυρήνα λοιπόν της κοινής δράσης και του αντικαπιταλιστικού μετώπου οφείλει να βρίσκεται η ρήξη με τη στρατηγική της συνδιαχείρισης και του κοινοβουλευτικού δρόμου, της αναζήτησης της εύκολης επιλογής.
22. Παρά την υποχώρηση των δυνάμεων της ρήξης, οι δυνατότητες που άνοιξαν σε μία προηγούμενη φάση από τη δυναμική εισβολή του λαού στο προσκήνιο, δεν έχουν ανατραπεί. Οι εκλογές συνέβαλαν προς αντιδραστική κατεύθυνση, ωστόσο, η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης μόλις δύο μήνες μετά, η αδυναμία της αστικής τάξης να ενσωματώσει κοινωνικά στρώματα σε ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, και της αθέτησης από την κυβέρνηση ακόμα και των ελάχιστων "κοκκινων γραμμών" της προεκλογικής περιόδου για προστασία του λαϊκού εισοδήματος και του ασφαλιστικού από τους τραπεζίτες , κρατάνε ανοιχτές τις δυνατότητες . Αυτή τη στιγμή υπάρχει η δυνατότητα η λαϊκή οργή να τροφοδοτήσει την δυναμική του κινήματος , στους δρόμους και τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης. Το παράθυρο των ευκαιριών δε θα παραμείνει ανοικτό για πολύ. Είναι η ώρα να ενισχυθεί η προοπτική των λαϊκών εξεγέρσεων και να μπολιαστεί από τη δυνατότητα και τις προοπτικές της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η προώθηση του αγωνιστικού μετώπου και ο συντονισμός του αγώνα, των πρωτοβουλιών, η ενίσχυση και η διακριτή πολιτική (όχι κατανάγκη χωροταξική) παρουσία του ρεύματος και των δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την ανάγκη κοινών πολιτικών και κοινωνικών συνεργασιών, αποτελεί όρο, προαπαιτούμενο αλλά και προωθητική ενέργεια για τη συγκρότηση του μετώπου.
23. Για την αξιοποίηση της ιστορικής στιγμής δεν αρκεί μόνο η αναφορά στη δυναμική της ρήξης αλλά απαιτούνται συντονισμένες και οργανωμένες ενέργειες στο κοινωνικό πεδίο , η προετοιμασία και διατήρηση της δυναμικής της ρήξης, η ενίσχυσή της με την πάλη μέσα στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Σε αυτό το σημείο η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΑΡΙΣ για τη δημιουργία κοινωνικών πολιτικών δομών αυτοοργάνωσης και πάλης (επιτροπές, δομές αλληλεγγύης, προστασία απέναντι σε κατασχέσεις, οργάνωση του εργατικού και συντονισμός, μάχη στη νεολαία κλπ) υπολείπεται των απαιτήσεων. Άμεσο πολιτικό καθήκον να ρίξουμε βάρος στην υλοποίηση και ενίσχυση όλων των οργάνων του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, για να περάσει σε αυτά η πρωτοβουλία των κινήσεων. Τα όργανα αυτά να λειτουργήσουν όχι μόνο για την οργάνωση της πάλης, αλλά και για την οργάνωση της ζωής, της αλληλεγγύης, της αυτοάμυνας.
Μέσα από τον αγώνα και την απόκτηση συλλογικής εμπειρίας τα όργανα αυτά θα πολιτικοποιούνται, θα συντονίζονται και ενοποιούνται και θα αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία της ρήξης και ενίσχυσης της εργατικής λαϊκής εξουσίας.
Το τρίπτυχο, πρόγραμμα πάλης, αντι-συνδιαχειριστικός χαρακτήρας του μετώπου, ρήξη με τον συνδικαλιστικό κυβερνητισμό, και τέλος κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων με διακριτό αντικυβερνητικό και αντι ΕΕ στίγμα αποτελούν τη μοναδική εγγύηση επιτυχίας του μετώπου. Διαφορετικά, ο κόσμος της μαχόμενης αριστεράς θα βρεθεί απέναντι σε μία ακόμα χρεωκοπίας της από τα πάνω κοπτοραπτικής για εξυπηρέτηση των άμεσων οργανωτικών ελλείψεων και μακιγιαρίσματος των διαφωνιών και αδυναμιών.
24. Σε σχέση με τις δυνάμεις που αποχώρησαν από την Ανταρσύα για να ακολουθήσουν κοινοβουλευτικότερες επιλογές, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους απέναντι στην κυβερνητική εξουσία, το ζήτημα της "αριστερής κυβέρνησης" , όχι από τη σκοπιά της προδοσίας του πολιτικού προγράμματος από την υπάρχουσα κυβέρνηση και την προοπτική μιας άλλης φιλολαϊκότερης κυβέρνησης που δε θα προδώσει τις λαϊκές προσδοκίες , αλλά της αναγνώρισης ότι στον καταστροφικό πόλεμο της αστικής τάξης για την επιβίωσή της σε συνθήκες κρίσης και σκληρού ανταγωνισμού, δεν υπάρχει δυνατότητα ισορροπίας σε καλύτερη θέση για τα λαϊκά στρώματα εάν πρώτα δεν προωθηθεί και ενισχυθεί η θέση της εργατικής τάξης και δεν αντίστοιχα προωθηθούν ευρύτεροι μετασχηματισμοί και ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών.
Ωστόσο, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο , κινούνται σε κατεύθυνση αντικαπιταλιστικής ανατροπής και βλέπουν τη σοσιαλιστική προοπτική ως ένα εφικτό πολιτικό ενδεχόμενο, καθώς και το μηχανισμό της ρήξης και σύγκρουσης με την αστική τάξη και το κράτος ως προϋπόθεση για την προώθηση του στόχου απέναντι στις επιλογές της κοινοβουλευτικής "αναίμακτης" αλλαγής.
Επομένως είναι σημαντική η προωθητική συνεργασία στο κοινωνικό επίπεδο με τις δυνάμεις αυτές και κοινή δράση, στα πλαίσια της συγκέντρωσης των ευρύτερων κοινωνικών συσπειρώσεων για την απαλλαγή από τα μνημόνια.
Στα πλαίσια αυτά η οργάνωση οφείλει να συνεχίσει την επεξεργασία των απαραίτητων συσπειρώσεων, το δρόμου και του μηχανισμού των κοινωνικών πρωτοβουλιών για τη ρήξη και τη συμμετοχή όλων των συντρόφων στις πρωτοβουλίες και κινήσεις.
25. Tο πολιτικό μέτωπο της ρήξης μπορεί να προωθηθεί μόνο ως συμπληρωματική αναγκαία ενέργεια, συσπείρωσης των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που στοχεύουν στην κοινωνική ανατροπή και δεν υιοθετούν το σύνολο των θέσεων του κομμουνιστικού φορέα για την επαναστατική αλλαγή και τον εργατικό πυρήνα της ανατροπής , τον κοινωνικό σχεδιασμό και το ρόλο του κράτους και τη μορφή της εργατικής δημοκρατίας - δικτατορίας του προλεταριάτου κλπ
Ε) Ο κομμουνιστικός φορέας:
26. Η ΑΡΙΣ ήδη από τις δύο τελευταίες αποφάσεις Ολομέλειας, έχει αποφασίσει να συμβάλει στην υλοποίηση του απαραίτητου σύγχρονου κομμουνιστικού φορέα, γνωρίζοντας ότι η υλοποίηση αυτή όχι μόνο υπερβαίνει αλλά προωθητικά αναιρεί την ύπαρξή της με την πλήρη ενσωμάτωση σε αυτόν. Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στη μεταβατική έννοια της ιδρυτικής διακήρυξης της οργάνωσης. Στις αποφάσεις αναγνωρίζεται η ανάγκη για την πολιτικοποίηση των λαϊκών δράσεων και τη σύνδεση του πολιτικού μετώπου και των κοινωνικών πρακτικών , σημείο όπου ο ρόλος του νέου κομμουνιστικού κόμματος είναι κεντρικός. Μπορεί να αποτελέσει την ουσία που θα συνενώσει τη δράση, τα διαφορετικά πολιτικά ρεύματα και πρακτικές, επί μέρους διεκδικήσεις και πολιτικά σχέδια, και θα τα τροφοδοτήσει με τις αρχές τις κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης και διεθνιστικής δυναμικής του αγώνα.
Για την προώθηση της πρότασης οικοδόμησης του φορέα η οργάνωση οφείλει να συμβάλει στα παρακάτω σημεία:
- την προγραμματική διακήρυξη στη βάση των αρχών της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής, της πρωτοκαθεδρίας στην εξυπηρέτηση των στόχων του εργατικού κινήματος και το χαρακτήρα της κοινωνικής απελευθέρωσης, την εργατική δημοκρατία στο εσωτερικό του, των αρχών του διεθνισμού, της ενότητας θεωρίας και πράξης, της συντριβής του αστικού κράτους και αντικατάστασης από την εργατική δημοκρατία και εξουσία. Την σχέση κόμματος, συνδικάτων και προλεταριακού κράτους.
- την οικοδόμηση εργατικής μετωπικής θεωρίας και πρακτικής στο κίνημα αλλά και συνολικά πολιτικά.
- την οργανωτική συγκρότηση του φορέα, τις δημοκρατικές αρχές και λειτουργίες , την στράτευση σε αυτόν, αλλά και την επιμονή και συμβολή στην προσπάθεια εργατικής σύνθεσης στο εσωτερικό του.
27. [....]
28. [....]
Στο σχεδιασμό του επόμενου διαστήματος επιδιώκουμε την προώθηση της επεξεργασίας και συμμετοχής στο διάλογο για την προώθηση του κομμουνιστικού φορέα και πάλης απέναντι σε παλινωδίες και ανταγωνισμούς.