Η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έφτασε στο σημείο να υποβάλλει η ίδια, το δικό της «κοινωνικά δίκαιο» Μνημόνιο, στην ΕΕ και το ΔΝΤ. Με στόχο να γίνει αποδεκτή ως ισότιμος συνομιλητής, να παραμείνει στο πλαίσιο του €, να περιφρουρήσει τα κεκτημένα μιας μειοψηφίας-ελίτ της ελληνικής κοινωνίας. Εγκλωβισμένη στις λογικές των «Θεσμών» και απολύτως υποταγμένη -αν όχι και φιλικά διακείμενη- στις επιταγές του κεφαλαίου, οδεύει ολοταχώς προς την απομόνωση από το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Το ίδιο το περιεχόμενο της ελληνικής πρότασης προσδιορίζει τις κοινωνικές της δεσμεύσεις και τις κοινωνικές της προτεραιότητες. Αποκαλύπτει ποια ακριβώς κοινωνικά συμφέροντα υπερασπίζεται σε όλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, από τις 20 Φλεβάρη ως σήμερα. Ούτε 1 € φόρο στους Εφοπλιστές, στους μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού, στους εθνικούς εργολάβους, στα τραπεζικά κέρδη, ούτε 1 € αύξηση στους εργαζόμενους λάστιχο των 400 € το μήνα, στις δαπάνες για παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση.
Όμως ακόμα και μια τέτοια πρόταση, που παγιώνει και προωθεί τον υφιστάμενο κοινωνικό και ταξικό συσχετισμό στην Ελλάδα, δεν είναι αρκετή για να γίνει αποδεκτή. Αποδεικνύεται πως μέσα στις επιδιώξεις όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, αλλά κυρίαρχα στο εσωτερικό του ελληνικού κεφαλαίου δεν περιλαμβάνεται απλά μια οικονομική – τεχνική παράταση του Μνημονίου στην Ελλάδα, αλλά η οριστική επικράτηση και η εμβάθυνση του.
Η προωθούμενη Συμφωνία – Μνημόνιο, στο κοινωνικό επίπεδο σημαίνει τη δρομολόγηση ακόμα δυσμενέστερων ανακατατάξεων στις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, το κοινωνικό κράτος, το Δημόσιο Χώρο και Πλούτο. Στο πολιτικό επίπεδο όμως, η στόχευσή του είναι ακόμα πιο βαθιά, ακόμα πιο άγρια.
Αφορά στην πλήρη επικράτηση του Κεφαλαίου, ιδεολογική, πολιτική, υλική, σε όλο το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων και εκπροσωπήσεων. Αφορά στο τσάκισμα κάθε άλλης οικονομικής κατεύθυνσης, πολιτικής προοπτικής, κοινωνικής ελπίδας, ακόμα και κυβερνητικής διαχείρισης.
Όσο και να προσπαθήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ξεγλιστρήσει από μιας τέτοιας έντασης επίθεση, μιλώντας στο όνομα του πτώματος της Κοινωνικής Ευρώπης της δεκαετίας του '60, είναι προφανές ότι δεν θα βρει ούτε συμπόνια, ούτε διέξοδο διαφυγής από την αναμέτρηση. Δεν θα βρει διέξοδο διαφυγής ούτε εγκαταλείποντας το σύνολο των δεσμεύσεων που την έφεραν στην εξουσία, ούτε συμμαχώντας με το Κεφάλαιο και εκπροσωπώντας μερίδες του, ούτε παραδίδοντας κρίσιμες κρατικές εξουσίες στα χέρια του χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού, της «δημοκρατικής» δεξιάς και των «μεταμελημένων» πασόκων, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως την Πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας και από την ΕΥΠ ως την ΕΡΤ.
Επί πέντε μήνες αντί να προετοιμάζεται για αναμέτρηση, προετοιμάζεται για συμβιβασμό.
Φτάνουμε όμως στη στιγμή, που προϊόντος του ταξικού συσχετισμού, θα αποκατασταθεί μια νέα πολιτική ισορροπία. Απέναντι στο ενδεχόμενο να αποβούν ζημιωμένες, όλες οι ως τώρα κερδισμένες πλευρές καταθέτουν τις απειλές τους στο Τραπέζι.
Είναι η στιγμή που όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και του Αγώνα έχουν την ιστορική ευθύνη με την πολιτική τους στάση να κινητοποιήσουν τον Λαό απέναντι στο αιματοκύλισμα που του ετοιμάζουν.
Για να μην δοθεί η χαριστική βολή στην Κοινωνία, για να μην δοθεί η χαριστική βολή στην ίδια την Αριστερά, στους αγώνες της, στις θυσίες της και στο μέλλον της.
Ήρθε η ώρα να καταθέσουμε στο τραπέζι της ιστορίας την δική μας απειλή, το μόνο όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Ήρθε η ώρα να ξαναγεμίσουμε το Σύνταγμα και τις πλατείες όλης της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης. Και αυτή τη φορά να μην υποχωρήσουμε εμείς, αλλά οι άλλοι. Μέχρι να βάλουμε τέλος στα Μνημόνια, το Χρέος, την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και το €.
Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να βρούμε μερίδιο στο αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου