Σερβία-Αλβανία σημειώσατε...

Από : η ΣΠΙΘΑ

Τι; Το παιχνίδι διακόπηκε και το αν και πότε θα παιχτεί το υπόλοιπο είναι αδιάφορο ίσως. Ποιο σημείο να συμπληρώσει κανείς λοιπόν; Υπήρξαν νικητές; Υπήρξαν ηττημένοι; Σαφέστατα. Ηττημένοι οι λαοί των δύο χωρών - και όχι μόνο. Νικητές διάφοροι εθνικιστικοί κύκλοι και των δύο χωρών - τουλάχιστον προσωρινά - δράκες ανθρώπων με μαφιόζικη λειτουργία (τα ξέρουμε αυτά κι από τη "δική μας" Χρυσή Αυγή), και τόσο μακροπρόθεσμα όσο και κοντοπρόθεσμα οι Ιμπεριαλιστές...

Φαίνεται τελικά πως παρά τις σκηνές αιματοχυσίας που μας κατακλύζουν από παντού η αβάσταχτη ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης αρνείται να μάθει άμα δεν πάθει - ενίοτε δε αρνείται να μάθει ακόμα και όταν παθαίνει. Έτσι λοιπόν, με την ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία να φλέγονται και να πνίγονται στο αίμα, εθνικιστικές λογικές φαίνεται να ανθούν και να επεκτείνονται παρά το προφανές της κατάληξής τους.

Η πολύπαθη περιοχή των Βαλκανίων δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Άλλωστε έχει να προσφέρει "λαμπρά δείγματα" εθνικιστικής γραφής ιστορικά, τέτοια μάλιστα που δίνουν στην περιοχή ακόμα και σήμερα απλόχερα το προσωνύμιο "πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης". Καμβά των εθνικιστικών παραληρημάτων αυτή τη φορά αποτέλεσε το γήπεδο της Παρτιζάν Βελιγραδίου που το βράδυ της Τρίτης 14 Οκτώβρη "φιλοξένησε" των αγώνα μεταξύ των εθνικών ομάδων της Σερβίας και της Αλβανίας. Προς το παρόν, ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως η ίδια η λογική που εμπνέει τις αναμετρήσεις μεταξύ "εθνικών αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων" είναι κατά βάση προβληματική. Δεν θα ασχοληθούμε ούτε με τις ιδεολογικές ορίζουσες του "ανταγωνιστικού" αθλητισμού οι οποίες σε περιπτώσεις αναμέτρησης "εθνικών ομάδων" λαμβάνουν ακόμα πιο έντονο χρώμα. Θα ξεκινήσουμε από τα ίδια τα γεγονότα και θα αποτολμήσουμε μια τοποθέτηση ως προς αυτά.

Μα το ντέρμπι είναι στημένο...

Θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί πολλές περιπτώσεις όπου "θερμοκέφαλοι" εθνικιστές έκαναν ποδοσφαιρικούς αγώνες πεδίο της προπαγάνδας μίσους τους και είχαν "επεισοδιακή" κατάληξη. Αυτό που έγινε όμως το βράδυ της Τρίτης στο Βελιγράδι ήταν πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο από το αποτέλεσμα της δράσης "μερικών θερμοκέφαλων στις κερκίδες". Φαίνεται πως το περιστατικό με το ιπτάμενο τηλεκατευθυνόμενο που έφερε σημαία με τον χάρτη της Μεγάλης Αλβανίας ήταν μια προσχεδιασμένη προβοκάτσια από μεριάς της Αλβανικής αποστολής με στόχο να προκληθεί πολιτική ένταση μεταξύ των δύο χωρών και όχι μόνο. Με τον αδερφό του Αλβανού πρωθυπουργού να "συλλαμβάνεται για κατοχή τηλεχειριστηρίου" φαίνεται πως η συγκεκριμένη κίνηση ήταν σχεδιασμένη από τα υψηλότερα κλιμάκια της Αλβανικής κυβέρνησης (και ίσως και κέντρα που την υπερβαίνουν).

Σε παρόμοιες σκέψεις ωθούν τόσο η άμεση επίθεση που δέχτηκε ο Σέρβος παίκτης που κατέβασε τη σημαία από Αλβανούς ποδοσφαιριστές, όσο και η άρνηση της Αλβανικής αποστολής να αγωνιστεί αφού τα πνεύματα ηρέμησαν (;). Από την άλλη μεριά η αδράνεια των - συνήθως καλά οργανωμένων - Σέρβων - τουλάχιστον σε τέτοια θέματα, προκαλεί εντύπωση. Βέβαια η αδυναμία να προλάβει κανείς μια προβοκάτσια δεν ισοσκελίζει την ίδια την οργάνωση και την εκτέλεσή της.

Ο χρόνος έχει επίσης την δική του σημασία. Λίγες μόλις μέρες πριν από την 22α Οκτώβρη οπότε και ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα αναμένετο να επισκεφτεί το Βελιγράδι (η πρώτη επίσκεψη Αλβανού πρωθυπουργού στο Βελιγράδι έπειτα από 70 χρόνια). Οι δηλώσεις που αφορούν το συγκεκριμένο ζήτημα και από τις δύο μεριές είναι πιο εμπρηστικές από Αλβανικής μεριάς και πιο συγκρατημένες από Σερβικής (τουλάχιστον σε ότι αφορά "επίσημα" χείλη). Πέραν αυτής της γενικής διαπίστωσης δεν έχει και μεγάλο νόημα η ενασχόληση μαζί τους.

Κι από πριν ξεπουλημένο...

Στον φόντο της έντασης που διατρέχει τις σχέσεις των δύο χωρών από το 1990 και μετά, με το θέμα του Κοσόβου να έχει αφήσει πληγές ακόμα ανοιχτές, και με την όλο και αυξανόμενη ένταση τόσο διεθνώς όσο και στα Βαλκάνια, το συγκεκριμένο περιστατικό θα μπορούσε να σηματοδοτεί ανησυχητικές εξελίξεις. Σαν ίσως ο καλύτερος δείκτης των διαθέσεων του ιμπεριαλιστή επικυρίαρχου της περιοχής, η στάση της Αλβανικής κυβέρνησης είναι το βασικό ίσως θέμα που ανάδειξε το συγκεκριμένο περιστατικό. Πολύ κοντά στο να είναι το δεύτερο αμερικάνικο προτεκτοράτο στα Βαλκάνια - μετά το Κόσοβο - η στάση της Αλβανικής πολιτικής τάξης θα μπορούσε να μας πει πολλά για τις προθέσεις των Αμερικανών ιμπεριαλιστών που αυτή την ίδια στιγμή αιματοκυλούν και μια σειρά άλλων περιοχών (από το Κομπάνι και το Ιράκ, μέχρι το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ και όχι μόνο).
Φαίνεται λοιπόν πως τα σχέδιά τους και για τα Βαλκάνια δεν είναι καθόλου "ειρηνικότερα" και μια σειρά εντάσεων που το τελευταίο διάστημα φαίνεται να βαίνουν αύξουσες θα μπορούσαν να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Η ίδια η σύνθεση των πολιτικών σκηνικών και των κυβερνήσεων στις χώρες της περιοχής φαίνεται να είναι επίσης αρκετά ευνοϊκή για να χυθεί περισσότερο λάδι στην όποια φωτιά ανάψει. Σε Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία, Αλβανία οι εθνικισμοί βρίσκονται σε έξαρση σε βαθμό που είναι δύσκολο ίσως κανείς να βρει όμοιό του αν δεν ανατρέξει στις αρχές του 20ου αιώνα (ο παραλληλισμός είναι βέβαια επικίνδυνος μιας και οι τότε εθνικισμοί είχαν να εκπληρώσουν - ως ένα βαθμό τουλάχιστον - εθνικοαπελευθερωτικά καθήκοντα ενώ στις μέρες μας στερούνται σχεδόν ολοκληρωτικά τέτοιου επιδίκου).

...κι εσύ πνίγεσαι σε δίχρωμα κασκόλ!

Στην πιο φτωχή ίσως περιοχή της Ευρώπης φαίνεται πως η κρίση που ξεκίνησε το 2008 συμπιέζει ακόμα περισσότερο το βιωτικό επίπεδο των λαών την περιοχής και προκειμένου να "μοιράσουν τη φτώχεια τους", οι αστικές τάξεις της περιοχής και ο Ιμπεριαλιστικός παράγοντας (εφαρμόζοντας για μια ακόμα φορά το "διαίρει και βασίλευε"), προσπαθούν να σπρώξουν όλο και περισσότερο τους λαούς στον εθνικισμό (ενίοτε δε και στο φασισμό).

Από τη μεριά τους τα λαϊκά στρώματα αδυνατούν να αντιληφθούν - ελλείψει και κατάλληλης διαφώτισης από τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοπορίες - τον τρόπο με τον οποίο ο εθνικισμός και το μίσος (ως απαντήσεις στις ολοένα αυξανόμενες δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης) έρχονται να δημιουργήσουν στο πρόσωπο του "άλλου" τον αναγκαίο αποδιοπομπαίο τράγο προς τον οποίο θα στραφεί η όλο και αυξανόμενη - και δικαιολογημένη - οργή. Η άνοδος του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σε συνδυασμό με την άνοδο των αγώνων των λαών κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χάρισαν στα Βαλκάνια μια περίοδο - της τάξης του μισού αιώνα - σχετικά ειρηνικής και ήρεμης συνύπαρξης. Η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας σηματοδότησε την αρχή του τέλους αυτής της περιόδου. Τα καύσιμα των αγώνων εκείνων φαίνεται να έχουν εξαντληθεί και πλέον θα πρέπει να γίνει συνείδηση κάθε εργαζόμενου στα Βαλκάνια πως ο κίνδυνος αναφλέξεων - μικρότερων ή μεγαλύτερων - έχει επιστρέψει, είναι άμεσος και είναι υπόθεση του κάθε εργαζόμενου και της κάθε εργαζόμενης της περιοχής.

Εναπόκειται στους λαούς λοιπόν - και στις κατά χώρες πολιτικές πρωτοπορίες που σχηματίζονται ίσως τον καιρό της κρίσης - να συγκροτήσουν εκείνες τις σχέσεις, τους δεσμούς και τις συμμαχίες που θα φέρουν πιο κοντά το όραμα του Ρήγα Φεραίου μάλλον, παρά τις δυστοπίες και τις ανθρωποσφαγές που έχουν κατά νου οι Ιμπεριαλιστές και οι αστικές τάξης της περιοχής...