Ήταν σαν σήμερα, στις 8 Φεβρουαρίου του 1980, όταν έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Νίκος Ξυλούρης. Μπορεί να έφυγε σε ηλικία μόλις 43 χρονών, η φωνή του όμως δε σίγησε ποτέ και δε θα σιγήσει... Όχι μόνο γιατί ήταν ένας μεγάλος μουσικός και τραγουδιστής, ούτε γιατί κατάφερε να αναβιώσει το παραδοσιακό κρητικό τραγούδι και τα ριζίτικα και να τους δώσει πανελλαδική εμβέλεια. Αλλά κυρίως γιατί με τα τραγούδια του έδωσε φωνή στα βάσανα και τις αναζητήσεις του ελληνικού λαού. Από το "Καπνισμένο Τσουκάλη" του Γ. Ρίτσου μέχρι τα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Σταύρου Ξαρχάκου η φωνή του Ξυλούρη "ντύνει" τις αγωνίες και τους αγώνες του λαού μας. Ιδιαίτερα δε τα μαύρα χρόνια της δικτατορίας, ο έτσι κι αλλιώς "πολιτικά φορτισμένος" τραγουδιστής, γίνεται σύμβολο της αντίστασης του λαού και του μεγάλου αντιδικτατορικού αγώνα. Τα τραγούδια και οι αναφορές του δίνουν τρόπο έκφρασης στο τεταμένο πολιτικό κλίμα λαϊκής δυσαρέσκειας και αντίδρασης που οδήγησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του '73 και οι αθηναϊκές εφημερίδες εκείνης της περιόδου κυκλοφορούν με τίτλο "Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν χτες στο Πολυτεχνείο".
«Όταν μπήκε μέσα ο Ξυλούρης, ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Τον
σηκώσανε στα χέρια και τραγούδαγε όλο το Πολυτεχνείο το "Πότε θα κάνει
ξαστεριά". Αυτός, μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο (δεν ξέρω, μπορεί και να
‘κλαιγε κιόλας ο άνθρωπος), δεκάδες χιλιάδες κόσμου γύρω του, μια τεράστια
διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο.» (Από συνέντευξη του Τάσου Κατιντσάρου στον
Ιάσονα Χανδρινό για το Πολυτεχνείο)
Από το Νοέμβρη του '73 και σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι τα τώρα, ο Ψαρονίκος συνεχίζει να βρίσκεται στο Πολυτεχνείο, συνεχίζει με τη φωνή και τα τραγούδιά του να βρίσκεται σε κάθε μάχη του λαϊκού κινήματος. Συνεχίζει να αναρωτιέται "πότε θα κάμει ξαστεριά" αλλά και να μας θυμίζει ότι "εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο"...
του Π. Σαμοθρακίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου