Πανελλαδικός Χάρτης Συλλογης Ειδών για τους Πρόσφυγες

 

εδω

Ο ανθρωπάκος - Τάνια Τσανακλίδου

Αριστερή Νοσταλγία: Το γελοίον του πολιτικού εξωραϊσμού

 

Από The Press Project

 του Σ. Κοντομάρη








Τούτη τη φορά η Εφημερίδα των Συντακτών, κατά κόσμον ΕφΣυν, στόχευσε κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Στο σαββατιάτικο φύλο και μάλιστα στο σαλόνι της εφημερίδας, υπάρχει οπτικοποιημένο το απόλυτο πολιτικό αφέψημα, για συριζαίους και λοιπούς αριστερούς λάτρεις της Κυβέρνησης Τσίπρα, που δεν μπορούν χωνέψουν πώς είναι δυνατόν ο λατρεμένος τους συνασπισμός, ο λατρεμένος τους ρήγας και η λατρεμένη τους β΄ πανελλαδική να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν ένα μνημόνιο πιο δεξιό και από της δεξιάς


Το ρεπορτάζ τιτλοφορείται και συμπίπτει εξαιρετικά με το «Που ‘σαι νιότη » του Αττίκ παραπέμποντας ανάλαφρα σε εποχές νεανικής αθωότητας.

Χουλιαράκης, Σκουρλέτης, Φίλης, Βούτσης πρωταγωνιστούν όχι ως αυτό που αναγκάστηκαν να γίνουν για να σώσουν την Πατρίδα, από την καταστροφή στην οποία την είχαν οδηγήσει οι προηγούμενοι. Πρωταγωνιστούν ως αυτό που πραγματικά ήταν και είναι από τα φοιτητικά τους χρόνια, αριστεροί, ανιδιοτελείς και ασυμβίβαστοι. Αποφασιστικά συγκρουόμενοι με την δεξιά, την ακροδεξιά και το δεξιό Κράτος.

«Το καταλάβατε τώρα» ; Φωνάζει το ρεπορτάζ της ΕφΣυν σε όσους ακόμα τολμούν να διερωτώνται σε τι ακριβώς διαφέρει τούτη η μνημονιακή Κυβέρνηση από την προηγούμενη. «Διαφέρει στο πολιτικό της παρελθόν !».

Αφού το παρόν τούτης την κατ’ ευφημισμόν αριστεράς δεν περιλαμβάνει ούτε μια σπιθαμή πολιτικής ειλικρίνειας, καλό είναι και το παρελθόν, ακόμα καλύτερο και το μεγεθυμένο παρελθόν.

Διότι προφανώς οι πρωταγωνιστές και τα γεγονότα που παρουσιάζει ο ιστοριογράφος της ΕφΣυν δεν αποτελούν παρά κομπάρσους και ανθυπογεγονότα, στη σκιά μιας περιόδου λουσμένης στο φως των ρήξεων του φοιτητικού κινήματος με κάθε τι που την περιόριζε στη μιζέρια του εφικτού.

Είναι τραβηγμένη η ερμηνεία σου θα μου πείτε, γιατί δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αναδεικνύει και την υπό σκιάν εκδοχή. Είναι τραβηγμένη και εμπαθής, γιατί ίσα ίσα που το ρεπορτάζ ελέγχει έμμεσα το μνημονιακό παρόν των περί ου ο λόγος, μέσω του αγωνιστικού τους παρελθόντος.

Θα σας πω με δυο λόγια γιατί η ερμηνεία μου δεν είναι ούτε τραβηγμένη, ούτε εμπαθής, και γιατί ασχολούμαι περεταίρω.

Ποιο είναι το πολιτικό διακύβευμα της περιόδου; Να περάσει το σφαγείο χωρίς παρατράγουδα και κυρίως χωρίς να τσαλακωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα γίνει αυτό ; Κάνοντας τους σφαγείς συμπαθέστερους.

Τι μας λέει η σαββατιάτικη δημοσιογραφική επιτυχία της ΕφΣυν: Μας λέει ότι όσο αριστερός κι αν είσαι στα νιάτα σου, τελικά γίνεσαι δεξιός. Άρα ότι η ένταξη στην αριστερά έχει ημερομηνία λήξης την ημέρα της ωρίμανσης, τη μέρα που θα αποφασίσεις να σοβαρευτεί, να πάρεις προσωπικά και πολιτικά επώδυνες, αλλά ρεαλιστικές αποφάσεις.

Η ΕφΣυν για να εξωραΐσει τους Υπουργούς του Μνημονίου, στην πραγματικότητα τους καταγράφει ως θύματα μιας ανίατης πολιτικής νόσου, από την οποία πολύ απλά δεν κατόρθωσαν να ξεφύγουν. Τη νόσο που από συμπαθή νέο, σε μετατρέπει σε υπάλληλο της ΕΕ λίγα χρόνια μετά. Τη νόσο της αριστεράς της νιότης.

Μια πολιτική νόσο που πολύ θα βόλευε να είναι και ανίατη και καθολική. Θα βόλευε και την Χρυσή Αυγή ιδιαιτέρως.

Έλα όμως που δεν!

Εκδήλωση-Συζήτηση του Κινήματος στην Πόλη, 23.10.2015

ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ! ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Από  ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

 

 

Οι πόλεμοι αποτελούν την πιο άμεση και απτή συνέπεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν δημιουργηθεί μεταναστευτικά ρεύματα από τη Μέση Ανατολή, ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών πολιτικών που ασκούν Η.Π.Α. και Ε.Ε στην περιοχή. Η Ελλάδα, ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, δεν είναι αμέτοχη στις πολεμικές συρράξεις . Η Ελληνική κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες είναι και αυτή συνένοχη. Για εμάς, όμως, οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν! για το λόγο αυτό, καθένας από εμάς δεν πρέπει να μένει απαθής, δίνοντας επί της ουσίας "άφεση αμαρτιών" στις επιλογές κυβερνήσεων και κεφαλαίου.

Στο χιλιοπαιγμένο έργο με πρωταγωνιστές τα  θύματα των Ιμπεριαλιστικών Επεμβάσεων.

Πόλεμοι, βομβαρδισμένες χώρες, λαοί σε εξαθλίωση, χιλιάδες άνθρωποι ,νέοι , γυναίκες ,παιδιά  ακολουθούν τη γνωστή διαδρομή. Μια πορεία προς τα δυτικά... με ότι μπορούν να πάρουν μαζί τους, με ότι τους έχει απομείνει, πάντα με το κεφάλι ψηλά όπως αρμόζει στους λαούς που αγωνίζονται   να ζήσουν ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια. Ανθρώπινα καραβάνια   ξεριζωμένων ανθρώπων από τη Λιβύη, το Αφγανιστάν, τη Συρία από ολόκληρη τη Μέση Ανατολή προσπαθούν να ξεφύγουν από την κόλαση και το θάνατο, για τα οποία την κύρια ευθύνη έχει η “πολιτισμένη” Δύση, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Στεκόμαστε δίπλα στους πρόσφυγες και δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας.

Οι πρόσφυγες αποτελούν παραδείγματα βιοπαλαιστών αφού ουσιαστικά διώχνονται από το τόπο τους λόγω των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Στη προσπάθεια τους να βρουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν το πλήρη αποκλεισμό από τις χώρες τις δύσης οι οποίες δείχνουν ξεκάθαρα την στάση που έχουν. Όλοι βλέπουμε άλλωστε τις απάνθρωπες εικόνες που διαδραματίζονται στα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών με το βίαιο ξυλοδαρμό μεταναστών και την απαράδεκτη αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων. Εικόνες για τις οποίες ευθύνεται η Ε.Ε. ,το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε αυτούς τους ανθρώπους, κόντρα στο κεφάλαιο , στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ  που θέλει τους λαούς διχασμένους.

Δεν επιδιώκουμε απλά την ευαισθητοποίηση του κόσμου της εργασίας, όχι με όρους φιλανθρωπίας, αλλά ζώντας και  βιώνοντας τα ίδια προβλήματα με τους μετανάστες με τον δικό μας τρόπο (και προφανώς σε άλλη ένταση), να σταθούμε δίπλα ο ένας στον άλλον στον αγώνα για ένα κοινό καλύτερο μέλλον.

Σε αυτό τον αγώνα θα πρέπει να είμαστε δίπλα στους πρόσφυγες και όσους βιώνουν αυτή την βαρβαρότητα. Σε αυτό τον αγώνα πρέπει να είμαστε όλοι μπροστά στην πρώτη γραμμή και να διασφαλίσουμε την αξιοπρεπή διαβίωση , την περίθαλψη και την προστασία  των προσφύγων.

Καλούμε την Δημοτική Αρχή, συλλόγους και φορείς της γειτονιάς του Ζωγράφου να αναλάβουν  δράση.

Να ανοίξουν όλα τα άδεια κτήρια του δήμου για να φιλοξενηθούν οι πρόσφυγες.

Δεν θα έχει λόγο ύπαρξης μια δημοτική αρχή που αφήνει έρμαια τους πρόσφυγες  στους δρόμους και τις πλατείες εκτεθειμένους σε κάθε λογής κίνδυνο.

Όλοι, ο κόσμος της εργασίας , οι άνεργοι οι νέοι οι μετανάστες που βλέπουμε τα προβλήματα να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο με πραγματική ταξική αλληλεγγύη

Δίπλα  και παρέα με τους λαούς που πραγματικά αγωνίζονται και εμείς οι κάτοικοι του Ζωγράφου να δώσουμε την δικιά μας μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ

ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

αντιπολεμική συγκέντρωση

Τα Κυθηρα ποτε δεν θα τα βρουμε...

Η ψήφος και η αποχή της 20ης Σεπτέμβρη ως κοινωνικός δείκτης

 

του Σπ. Κοντομάρη. Δημοσιεύθηκε στο pandiera.gr.

Η Αριστερά για μια ακόμη φορά δεν έπεισε εκλογικά. Παρότι στήριξε τα Κινήματα της προηγούμενης περιόδου, δεν τα εκπροσωπεί. Παρότι δεν ψήφισε το 3ο Μνημόνιο, αυτό δεν επιβραβεύτηκε στην κάλπη.
Θα μου πείτε δεν πειράζει, από αύριο όλοι μαζί στο κίνημα. Θα σας απαντήσω ότι η απάντηση αυτή είναι εκτός θέματος και αντιστοιχεί σε κόμματα που δεν κατεβαίνουν στις εκλογές.
Εκτός θέματος είναι και οι αναλύσεις των αποτελεσμάτων που αποδίδουν έμμεσα την εκλογική αποτυχία της Αριστεράς στη νοημοσύνη των ψηφοφόρων. Όλων των ψηφοφόρων εκτός από αυτούς μας ψηφίζουν. Αυτοί είναι κατά κανόνα οι μόνοι έξυπνοι.
Σήμα κατατεθέν η φράση «ανάχωμα εγκλωβισμού ενός μέρους της αγανάκτησης σε ανώδυνα κανάλια». Προεξέχοντος του ΚΚΕ [1], που βλέπει όλα τα άλλα κόμματα ως αντι-ΚΚΕ κόμματα, με μόνο στόχο να παρασύρουν το λαό στο στραβό το δρόμο, στα κακόφημα στενά των «εδώ και τώρα» διεκδικήσεων.
Στο υπερήλικο σύνδρομο εκλογικής καταδίωξης του ΚΚΕ προσχώρησε άρον-άρον και το 28ήμερο «βρέφος» της ΛΕ. «Μας πολέμησαν με επιθέσεις κάτω από τη μέση» [2] (ποιες αλήθεια ;), «πανηγυρίζουν οι Ν.Υ. Times» [3] (άρα ενδεχομένως μας έβγαλε εκτός βουλής η Αμερικάνικη Πρεσβεία;), «με το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης εχθρικά τοποθετημένα απέναντί μας» [4] (υπήρχε πάνελ από το οποίο να λείψατε;). Εξηγήσεις δηλαδή ακόμα πιο πέρα από το ξερό το κεφάλι του ψηφοφόρου, πέρα από το νουάρ, πέρα και από το φίξιον.
Η ψήφος σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζεται εγκλωβισμός, πολιτική ομηρία, η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτηση, αυταπάτη, η ψήφος στη ΧΑ φασιστική, στο Ποτάμι και το Λεβέντη απολίτικη. Ποιος φταίει λοιπόν που η Αριστερά καταψηφίστηκε και τα μνημονιακά κόμματα κατέλαβαν το 95% των εδρών; Όλοι εκτός από εμάς, φταίει το εκλογικό σύστημα, φταίει η αποχή, φταίει ο Τσίπρας, φταίνε βεβαίως οι ψηφοφόροι.
Φταίνε ιδιαιτέρως οι αριστεροί ψηφοφόροι, που δεν ψήφισαν ΚΚΕ και βγήκε 3ο κόμμα η ΧΑ, που δεν ψήφισαν ΛΕ και η ΛΕ δεν έφτασε στο 3%. Φταίνε που κρατούν καθηλωμένη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάτω από το 1%.
Στις ίδιες τις μετεκλογικές ανακοινώσεις εκτίθενται άθελα τους και οι αιτίες για τα ποσοστά της Αριστεράς και της αποχής. Προσχηματική αυτοκριτική, διαρκής εμπειρισμός, ιδεολογικό διαζύγιο με τη μαρξιστική θεωρία και λενινιστική μέθοδο. Επικράτηση ενός αντιφατικού πλαισίου πολιτικής, που περιλαμβάνει από αγωνιστικές προσωπικές στάσεις και ατομικό ιδεολογικό ερασιτεχνισμό, μέχρι γραφειοκρατικό αυτισμό και πολιτικές καριέρες.
Και ποιος είσαι εσύ -θα μου πείτε- που ασκείς τέτοια κριτική στο ιστορικό ΚΚΕ και τη ΛΕ, με στόχο να βγάλεις λάδι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Θα σας απαντήσω ότι πρώτον, η κριτική δεν είναι δική μου, αλλά κλεμμένη από την τεράστια ιστορική εμπειρία που υπάρχει διαθέσιμη στις χιλιάδες διαφορετικές μαρξιστικές αναγνώσεις και απόπειρες, και δεύτερον, ότι για την δική μας την καμπούρα η κριτική είναι -ως οφείλει- ακόμα πιο αυστηρή.
Εκλογές και Κόμματα
Ας θυμηθούμε λοιπόν αρχικά ότι αστική δημοκρατία σημαίνει εκλογές και εκλογές σημαίνει κόμματα. Τα κόμματα στην αστική δημοκρατία είναι πολύ λιγότερο, κύκλοι θεωρητικής συζήτησης, μεταξύ ρευμάτων προσωπικοτήτων και παραδόσεων, και πολύ περισσότερο, φορείς διαμεσολάβησης και εκπροσώπησης κοινωνικών συμφερόντων. Συμφερόντων, προσδοκιών και επιδιώξεων [5]. Όχι μόνο των θεμελιωδών τάξεων του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής, αλλά και των ενδιάμεσων τάξεων αυτού, αλλά και των τάξεων των υπολοίπων τρόπων παραγωγής [6].
Δεν υφίσταται λοιπόν ούτε γι αστείο η διάκριση μεταξύ «συμβιβασμένης ηγεσίας» και «σε επαναστατική ασφυξία βάσης» που χρησιμοποιείται συλλήβδην για τα κόμματα της Αριστεράς. Πρόκειται για αυθαίρετη κατασκευή που ανασύρεται από τους δήθεν ανήξερους και απατημένους. Όταν ο πραγματικός ταξικός προσανατολισμός των κομμάτων αναδύεται μέσα από το σύννεφο του βερμπαλισμού, τότε όλοι πέφτουν από τα σύννεφα.
Η υπογραφή της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου από τον Τσίπρα, χαρακτηρίζεται από τους μέχρι πρότινος κομματικούς του συγκάτοικους ως προδοσία, ως κάτι το εντελώς ξένο και διαφορετικό με την ως τότε κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Μια πορεία που οι πίπτοντες από τα νέφη, υπερασπιζόταν σθεναρά απέναντι σε κάθε αριστερή κριτική, παρά τον σαφέστατο προσανατολισμό της προς την 13η Ιουλίου. Πίπτοντες και ανιστάμενοι.
Δεν υπάρχει πιο υποκριτική δικαιολογία για τα ποσοστά της Αριστεράς από την δήθεν κωλοτούμπα Τσίπρα. Κωλοτούμπα θα υφίστατο εάν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας είχαν μια αμετάκλητη κατεύθυνση, υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και της εργατική τάξης. Τέτοιο πράγμα όμως δεν υπήρξε.
Μήπως φταίει ότι βάλαμε πολύ ψηλά τον πήχη, πιο ψηλά από το επίπεδο της «λαϊκής συνείδησης» ;
Το να λέμε λιγότερα από όσα (δήθεν)πιστεύουμε, προκειμένου να μην τρομάξουμε τους ψηφοφόρους ή το να αναφερόμαστε πανκοινωνικά και πανταξικά στο «Λαό, τους εργαζόμενους και τη Χώρα», είναι μια τακτική που ενδείκνυται για σοσιαλφιλελεύθερες απόπειρες καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όχι όμως για αριστερά κόμματα.
Πρώτον, διότι όποτε η Αριστερά αντί να επιδιώξει «ν' ανεβάσει» το επίπεδο συνείδησης του κόσμου, «κατέβηκε» η ίδια για να πάρει τους ψήφους, ποτέ δεν κέρδισε. Αντιθέτως, παραχώρησε έδαφος στην μετατόπιση του συσχετισμού από την Αριστερά προς το Κέντρο, δηλαδή την συγκαλυμμένη Δεξιά, παρακαλώντας για ένα συμβιβασμό Κεφαλαίου-Εργασίας. Ένα συμβιβασμό δηλαδή μεταξύ αυτού που παράγει και αυτού που του κλέβει την παραγωγή. Μεταξύ κηφήνα και εργάτη. Και μετά φταίει ο εργάτης που δεν την ψηφίζει.
Δεύτερον, γιατί όσο δεν αναφερόμαστε προνομιακά στον φορέα της ιστορικής αλλαγής, την εργατική τάξη, αλλά αναφερόμαστε προς αυτή ισότιμα με τα μεσοστρώματα και τους μικροαστούς, από φόβο μην δεν μας ψηφίσει ο φούρναρης της γειτονιάς μας, δεν θα κερδίζουμε ούτε τα μεσοστρώματα. Καθώς υπάρχουν άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης που γνωρίζουν αυτό το σπορ πολύ καλύτερα από μας. Το σπορ της πρόσδεσης των μεσοστρωμάτων στην ηγεμονία του Κεφαλαίου. Κόμματα που πείθουν τους μικροαστούς ότι το ιδιαίτερο συμφέρον του Κεφαλαίου ταυτίζεται με το κοινό συμφέρον. Αυτά έχουν το ΕΣΠΑ, εμείς όχι.